Γράφει η Ιωάννα Ιακωβίδου
Έχεις ποτέ νιώσει να ταιριάζεις τόσο πολύ με κάποιον, σαν να γεννήθηκες γι’ αυτόν;
Τόσο που να πιστεύεις βαθιά πως τα μυαλά σας είναι προσαρμοσμένα το ένα στο άλλο.
Πως οι καρδιές σας χτυπάνε ακριβώς στον ίδιο ρυθμό.
Σαν ένα ρολόι, που ο μικρός δείκτης δουλεύει για να δίνει ρυθμό στον μεγάλο, εκείνος περιμένει καρτερικά να κάνει ο μικρός έναν ολόκληρο κύκλο ώστε να μετακινηθεί ο ίδιος ένα λεπτό αργότερα.
Έτσι ένιωσα κι εγώ από το πρώτο μας φιλί.
Η γεύση ήταν σαν να την ήξερα από πάντα, τη στιγμή εκείνη μύριζε ακριβώς όπως οι αναμνήσεις των εφηβικών μου χρονών.
Είχα ξεχάσει, τη μορφή, τη μυρωδιά και τον ήχο της αγάπης.
Είχα ξεχάσει πως είναι να έχεις ρυθμό μέσα σου.
Από εκείνο το λεπτό του πρώτου μας φιλιού ζεστάθηκε το μέσα μου, χρωματίστηκε η ζωή μου, ο ήχος εκείνου του πρώτου φιλιού παίζει ξανά και ξανά μέσα στο κεφάλι μου.
Γιατί έτσι είναι οι μεγάλοι έρωτες μωρό μου, όταν βρεθούν γίνονται πυροτέχνημα μουσικής, χρωμάτων και εικόνων, που δε μπορείς να ξεχάσεις ποτέ, ότι κι αν γίνει.
Όταν θα λείπω από κοντά σου να θυμάσαι, πως εκείνο το πρώτο φιλί ήταν που καθόρισε την κοινή πορεία της ζωής μας και τίποτα δε μπορεί να την αλλάξει, να τη διαγράψει ή να την αντικαταστήσει.
