Αρκεί να μη δούμε μια μέρα, ότι τόσα χρόνια πήγαν χαμένα.

Γράφει η Βάσω Θεοδωρίδου

Κλείνεις για μία στιγμή τα μάτια σου και είσαι στο σχολείο με τον καθηγητή να παραδίδει μάθημα και τους συμμαθητές σου να γκρινιάζουν για το πρωϊνό ξύπνημα και το διάβασμα. Ανοίγεις τα μάτια σου και είσαι 22 χρονών να σπουδάζεις, να δουλεύεις και να προσπαθείς να ισορροπήσεις ανάμεσα σε υποχρεώσεις και διασκέδαση, σε ανεξαρτησία και άγχος, σε επαγγελματική επιτυχία και προσωπική ζωή. Πώς πέρασε ο καιρός; Πότε πέρασε; Αναρωτιέσαι. Πότε από μικρό παιδί έγινες ώριμη ενήλικας; Πότε άλλαξαν όλα;
Όλα γίνονται τόσο γρήγορα. Ο χρόνος κυλάει και εμείς δεν μπορούμε με τίποτα να τον σταματήσουμε. Να ζήσουμε λίγο παραπάνω τη στιγμή που θέλουμε, να ξεκουραστούμε λόγο παραπάνω, να πάρουμε λίγη παράταση ζωής ακόμα. Συνεχώς τρέχουμε, τρέχουμε να προλάβουμε τι; Τη ζωή; Και τι καταφέρνουμε; Το μόνο που καταφέρνουμε είναι μας κουράζουμε και να εξαντλούμε τα ψυχικά και σωματικά αποθέματά μας.
Τη ζωή δεν τη φτάνουμε και δε θα τη φτάσουμε και ποτέ, όσο και να προσπαθούμε. Πάντα θα είναι ένα βήμα πιο μπροστά από εμάς και αυτό πρέπει να το αποδεχθούμε.
Αρκεί μόνο να μην ανοίξουμε κάποια στιγμή τα μάτια μας και δούμε ότι τόσα χρόνια δεν κάναμε και δε ζήσαμε τίποτα. Να μη δούμε ότι τόσα χρόνια πήγαν χαμένα. Γιατί τότε δε θα υπάρχει γυρισμός, γιατί ο χρόνος δεν γυρίζει ποτέ πίσω. Να το θυμόμαστε αυτό!
Ό,τι θέλουμε να κάνουμε πρέπει να το κάνουμε τώρα. Ό,τι θέλουμε να πούμε πρέπει να το πούμε τώρα. Ό,τι θέλουμε να ζήσουμε, πρέπει να το ζήσουμε τώρα.
Όχι άλλους συμβιβασμούς με τη ζωή μας!