Γράφει η Νάγια Γιαννιτσάκη
Πήρες αυτό το δήθεν σοβαρό ύφος και μου είπες:
«Ό,τι αξίζει, πονάει & είναι δύσκολο».
Ανατρίχιασα.
Δημιούργησες μέσα μου κάτι τόσο… Τόσο… Πώς να το πω….
Α ναι!
Αδιάφορο.
(Νο offence Πυξ Λαξ).
Έχεις τίποτα καινούριο να μου πεις ρε συ ή θα κάτσουμε εδώ να το παίζουμε κουλτουριάρηδες, παραθέτοντας ο ένας στον άλλον «έντεχνα» στιχάκια;
Κάτι πιο πρωτότυπο;
Επαναλαμβάνεσαι. Είσαι ολόκληρος ένα μοτίβο. Όσα κάνεις, όσα λες.
Ένα πρόγραμμα που δεν παίρνει αλλαγές, μια δουλειά που δε παίρνει αναβολές, γλυκανάλατα κομπλιμέντα για να ρίχνουμε στάχτη, εξιδανίκευση μιας σχέσης που έχεις αφήσει στη μοίρα της, ωραιοποίηση των καταστάσεων, κυνισμός, υπεροψία, απάθεια ώρες ώρες.
Και εγώ να ουρλιάζω ότι κάτι πάει λάθος. Μήπως το σώσουμε.
Κ εσύ να μην ακούς.
Ακόμα προσπαθείς να με πείσεις ότι είμαστε κάτι το μοναδικό.
Εγώ βλέπω απλά ότι βαριέσαι να αγαπήσεις. Και περιμένεις να το κάνω εγώ και για τους δυο.
Ας παίξουμε λίγο ακόμα, όσο μας απομένει χρόνος. Σειρά μου, λοιπόν.
«Δεν είναι έτσι η αγάπη να μπλέκει με το δάκρυ, να σε πονάει τόσο βαθιά» αγαπούλα.
Καλό;
«Φεύγω, φεύγω, κάθε μέρα φεύγω. Μέτρο-μέτρο, όλο πιο μακριά.…», καλύτερο;
Θα καταλάβεις μια μέρα ότι οι αληθινές σχέσεις έχουν ανάγκη κάτι παραπάνω από τα τυπικά και τα «από υποχρέωση». Μα θα είναι αργά.
Διψάω για αλήθεια.
Διψούσα για λίγη απ’ την αλήθεια σου. Αλλά μάλλον ούτε και εσύ την έχεις βρει ακόμα.
Όσο για το μότο σου· δυο λόγια μόνο.
Ό,τι αξίζει, δε θεωρώ πως πρέπει να πονάει, εκ των έσω.
Ό,τι αξίζει βγάζει αβίαστα τα πιο όμορφα χαρακτηριστικά μας στην επιφάνεια.
Μας κάνει καλύτερους χωρίς καν να το καταλάβουμε.
Ό,τι αξίζει, μας δείχνει κάθε μέρα το πόσο μας θέλει, και ας ξέρει ότι μας έχει ήδη.
Ό,τι αξίζει, δε βολεύεται ποτέ στα τετριμμένα.
Ψάχνει στις λεπτομέρειες να βρει αυτά τα μικρά που κάνουν τη διαφορά.
Σπάει τη ρουτίνα. Τις αδιάφορες μέρες, τις κάνει ιδιαίτερες.
Παρακαλάει το χρόνο να παγώσει γιατί δε θα του φανεί ποτέ αρκετή αυτή η αγκαλιά.
Δε σε στριμώχνει στο πρόγραμμα του και στις ώρες που «βολεύει».
Δε σου ζητάει να πας γιατί βρήκε μια ευκαιρία. Δημιουργεί ευκαιρίες για να έρθει να σε βρει.
Ναι είναι δύσκολο! Μα εγώ το έκανα για σένα.
Ναι πονάει. Και απ’ τη στιγμή που με πονάει, δεν νομίζω πως μου αξίζει.
