Αυτό το “κάτι” στον έρωτα που κανείς δεν αποκωδικοποίησε ακόμα

Γράφει η Αγάπη Μποστανίτη

Να’ μαι πάλι ξανά, γεμάτη ερωτήματα, παρατηρήσεις, συμπεράσματα και θέμα που μας κάνει να μην κοιμόμαστε ίσως τα βράδια για πολύ καιρό. Όταν θα διαβάσεις παρακάτω θέλω να βάλεις τη ψυχή σου και όχι το μυαλό σου να νιώσει, να θυμηθεί, να σκάψει βαθιά και προσεκτικά. Να «ζωγραφίσει», εικόνες, παλιές γνωστές σε σένα.

Ξεκινάμε λοιπόν.

Ίσως, ένα σημαντικό και πολύ κοινό αλλά όχι εύκολο να παραιτηθεί, αλλά αυτό που τελικά φτιάχνει(«ζωγραφίζει»)εικόνες, αναμνήσεις και προκαλεί ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων είναι αυτό το γνωστό και άγνωστο ταυτόχρονα «κάτι»( ανεξαιρέτως και της συγγραφέως ) κάτι που έκανε και η Γαρμπή(που ούτε ο στιχουργός δεν είχε ορίσει τι είναι τελικά, γελάμε εδώ).

Λοιπόν, αυτό το «κάτι» που λες, το τόσο ευμετάβλητο που έπαιζε και παίζει καθοριστικό ρόλο, στο πόσο ευτυχισμένος/η είσαι και στο πόσο χαρούμενοι είναι οι άνθρωποι γενικά .

ΜΑΝΤΕΨΕ!

Δε μπορεί κανένας να στο ορίσει, κανένα λεξικό, καμία εμπειρία. Γιατί πολύ απλά, απάντα μόνος σου. Δε ξέρεις ούτε εσύ τι στο καλό είναι. Τώρα θα αναρωτηθείς, γιατί να μην μπορώ να στο ορίσω, εννοείται πως αυτό συμβαίνει διότι ξεκάθαρα έχει άλλη μορφή για το καθένα, οπότε δεν μπορώ καν να το περιγράψω. Όμως εσύ, σκέψου μπορείς ;

Τελικά , άρχισαν να «ζωγραφίζονται εκείνες οι εικόνες, οι εικόνες που όσο το σκέφτεσαι γίνονται ολόκληροι πίνακες ζωγραφικής, βγαλμένοι από ψυχή;

Υπήρξε τελικά εκείνος ο τύπος, που έστω και για κάποιο χρονικό διάστημα, είχε εκείνο το πολύμορφο και άγνωστο «κάτι»; Πώς πήγε το story σας;

Τα ερωτήματα απλά και χωρίς πολύ κόπο τα απαντάμε.

Αλήθεια, γνωρίζουμε τελικά τι είναι αυτό το κάτι που μας τραβάει στους άλλους και αν τελικά το προσεγγίζουμε γιατί δικαιολογούμαστε στον εαυτό μας, παίζοντας κρυφτό με ένα απλό και απέριττο, δεν έχει αυτό το «κάτι». Θα διευκόλυνε όμως καταστάσεις, αποφάσεις αν ξέραμε τι ψάχνουμε και φυσικά θα ταλαιπωρούσε λιγότερο πλήθος ανθρώπων.

Αυτό το «κάτι», μπορεί να υπάρχει η να έχει απελπιστικά πολύ δύσκολη μορφή για να βρεθεί με αποτέλεσμα να ακυρώνουμε ανθρώπους, καταστάσεις, ευκαιρίες. Λες τελικά το παρελθόν που μας είναι οικείο να μας κάνει να πιστεύουμε ότι το τότε κάτι που μας ικανοποιούσε να μας κάνει να κλείνουμε τα μάτια στο τώρα; Αυτό το μοναδικό λοιπόν που το είχαμε βάλει ψηλά σε ένα βάθρο να βρίσκεται στο παρελθόν , σε εκείνον τον εαυτό, στο «κάτι» εκείνου του εαυτού; Είσαι ο ίδιος εαυτός; Θα ξετρελαινόσουν το ίδιο αυτή τη στιγμή;

Πάρε τροφή για σκέψη, σκεπτόμενος/η το εξής : θα στεκόσουν το ίδιο αποχαυνωμένος ,λες και σου πέταξε ξόρκι ο Χάρι Πότερ, να ακούς την κάθε βλακεία με τη δικαιολογία του έρωτα;

Το παρελθόν είναι εκεί που είναι, ας το ήσυχο, μην ξεκινάς μια καινούργια πορεία στη ζωή σου, έχοντας στο μυαλό σου το «κάτι» με τη μορφή αορίστου. Γιατί πολύ απλά το παρόν θα βγάλει φτερά και θα πετάξει μακριά και εσύ απλά θα αποδειχθείς τυφλός. Γιατί θα έχεις χάσει το «κάτι» που βρίσκεται μέσα στο οπτικό σου πεδίο σήμερα. Κοίτα ξανά λοιπόν τριγύρω.