Αυτό το “σ’ αγαπώ” θα είναι ο φάρος σου, γιε μου

Γράφει η Πράξια Αρέστη

Όταν είμαι μαζί σου δεν μου λείπει τίποτα.
Δεν μου λείπουν τα ταξίδια, ταξίδευω μέσα στα μάτια σου
δεν μου λείπουν νέες μυρωδιές, ρουφάω συνεχώς την ίδια τη δική σου και γεμίζω.
Λατρεύω την γκρίνια σου, το σχήμα που παίρνει το πρόσωπό σου όταν σε παίρνει το παράπονο. Τον τρόπο που μου δείχνεις πόσο με αγαπάς.
Να σου κρατάω το χέρι και να παίζουμε με τα δάχτυλά μας.
Λατρεύω να σε κάνω να γελάς. Να ακούω το γέλιο σου. Το ακούω ακόμη και όταν δεν είσαι μαζί μου. Το γέλιο σου, ο ωραιότερος ήχος που άκουσαν ποτέ τα αυτιά μου.
Κι όταν σου θυμώνω αμέσως μετά το μετανιώνω. Δε θέλω να λυπάσαι. Γι’ αυτό συνεχώς σε ρωτώ πώς είσαι και σου χαϊδευω το πρόσωπο και σε φιλάω στο μέτωπο. Δεν θέλω να πονάς, γι’ αυτό φροντίζω να τα έχεις όλα. Δεν θέλω ποτέ να νιώσεις μόνος. Έχεις εμένα και θέλω η αγάπη μου να σε γεμίζει τόσο, που να μην αφήνει κανένα κενό μέσα σου να μεγαλώνει και να γίνεται σκοτάδι.
Έχεις εμένα κι έχω εσένα και είμαστε οι δυο μας πιασμένοι χέρι χέρι και ευτυχισμένοι όπου κι αν είμαστε, ό,τι κι αν κάνουμε. Οι δυο μας απέναντι σε όλο τον κόσμο. Τώρα σε προσέχω εγώ, αύριο ξέρω ότι θα με προσέχεις εσύ.
Και η αγάπη μου και η γλυκιά ανάμνησή μου θα είναι μαζί σου και φως στην ψυχή σου που κανείς δεν θα μπορεί να σβήσει.
Σ’ αγαπώ. Κι όσες φορές κι αν στο είπα, πάντα θα το ακούσεις άλλη μία. Σ’ αγαπώ κι ακόμα κι αν απαντάς “το ξέρω” θα φροντίζω να μην το ξεχνάς ποτέ. Κι αυτό το “σ’ αγαπώ” θα είναι ο φάρος σου. Όπου κι αν είσαι, ό,τι κι αν κάνεις. Ένα διακριτικό φως που θα σε καθοδηγεί στην όμορφη και σωστή πλευρά της ζωής.
Για την ώρα, άσε με να σε κοιτάζω σαν κοιμάσαι. Μήπως και κάποια στιγμή καταφέρω να σε χορτάσω…