Γράφει ο Άρης Γρηγοριάδης
Αφού το παραμύθι σου το είχες φτιάξει, εμένα, γιατί με ταλαιπώρησες;
Αφού όλοι οι άντρες είναι άπιστοι, αφού όλοι θα σε απατήσουν, αφού όλοι είναι παρτάκηδες με εμένα γιατί σπατάλησες και το χρόνο σου και το χρόνο μου;
Και καλά, ο δικός σου είναι προκαθορισμένος. Έχεις αποφασίσει πως επειδή δεν υπάρχει “άξιος” εκεί έξω, θα μείνεις πιστή στο παραμύθι σου. Τον δικό μου χρόνο, γιατί;
Ποιος σου είπε ότι μπορείς να μπεις στη ζωή μου, να περπατήσεις μέσα της, να αφήνεις τα σημάδια σου μόνο και μόνο γιατί προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως δεν υπάρχει έρωτας, πως όλα περνάνε στο πρώτο εξάμηνο και πως στο τέλος θα προδοθείς.
Κι εγώ;
Εγώ ένας βλάκας, ερωτευμένος, να πιστεύει σε εσένα, σε εμένα, σε εμάς.
Ένας άντρας που εννοούσε τα λόγια του, που οι πράξεις του σου μίλαγαν, μόνο που εσύ δεν άκουγες.
Γιατί όταν ο άνθρωπος φτιάχνει το παραμύθι του, δεν ξεκουνάει από αυτό. Δεν μετακινείται από αυτό. Παίρνει το ρόλο του, μοιράζει και τους υπόλοιπους και δεν κοιτάει τίποτα παραπάνω από αυτό.
Του αρκεί, που έφτιαξε το παραμύθι του.
Κι όταν ήρθε η ώρα να σου πω, πως το παραμύθι σου ή θα πρέπει να το ξαναγράψουμε μαζί ή θα πρέπει να σε αφήσω μόνη να το ζήσεις, αντί να σκεφτείς πως ίσως κάτι λάθος να κάνεις, επιβεβαιώθηκες πως “όλοι ίδιοι είστε”.
Όχι κορίτσι μου. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Όπως δεν είστε κι εσείς, όλες ίδιες.
Για να το δεις όμως αυτό θα πρέπει να μετακινηθείς από τη βεβαιότητά σου. Θα πρέπει να αφήσεις λίγο στην ησυχία του το παρελθόν σου και να κοιτάξεις το σήμερα.
Οι σχέσεις θέλουν δυο, μαζί, συγχρόνως.
Και υπάρχουν και κάτι βλάκες σαν κι εμένα, που δεν τους αρκεί ένα καλό κρεβάτι, ένα σινεμά και καμιά εκδρομή.
Που σε ρωτάνε “τι έχεις” και ασχολούνται. Που σου λένε “είμαι εδώ” και είναι. Που τους λες “σε σκέφτομαι” και τα παρατάνε όλα, και βρίσκονται στην πόρτα σου.
Όμως πριγκίπισσα, αλήτισσα, επαναστάτρια, ανεξάρτητη, όπως θες να σε ονομάσεις στο παραμύθι σου, πρέπει κι εσύ, να κάνεις ένα βήμα μπροστά και να τολμήσεις το παραπάνω.
Γιατί ο έρωτας, παίζεται πάντα στο παραπάνω!
