Γράφει η Νατάσσα Σπύρου
Λατρεύω το φως, το λάτρευα από παιδί.
Πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να κυνηγώ τις ακτίνες του ήλιου για να ζεστάνω το πρόσωπο μου τις κρύες μέρες του χειμώνα. Να κουρνιάζω στην πιο ηλιόλουστη γωνία του σπιτιού μου και να ονειρεύομαι, γεμίζοντας την ψυχή μου με το φως του.
Τα όνειρα μου φωτεινά, σαν τον ήλιο που πάντα αναζητούσα. Όλα στο φως. Η ψυχή μου, οι σκέψεις μου… όλα! Δεν τις αντέχω τις σκιές αγάπη μου, ποτέ δεν τις άντεχα, ποτέ δεν τις αποζητούσα. Δεν μου αρέσει να κρύβομαι πίσω από αυτές, ούτε και να ψάχνω τους άλλους πίσω από τις δικές τους.
Βγες από την σκιά σου λοιπόν και έλα. Έλα να με βρεις στο φως και κάτσε να τα πούμε. Κάνε ένα διάλειμμα και βγες από τα σκοτάδια του μυαλού και της ψυχής σου. Άπλωσε τις σκέψεις σου πάνω σε λευκό χαρτί και γράψε το σ’ αγαπώ με τις ακτίνες του ήλιου. Έτσι απλά και μοναδικά, χωρίς σκιές, χωρίς αλλά, χωρίς ίσως και θα δούμε.
Εδώ και τώρα, ξεκάθαρα και αποφασιστικά. Μη με καταδικάζεις να ζήσω στα σκοτεινά με σκιές να βασανίζουν το μυαλό μου. Δεν το αντέχω και δεν θα το δεχτώ. Προτιμώ την αλήθεια ακόμα και αν με δυσκολέψει παρά μισόλογα κρεμασμένα στις σκοτεινές ντουλάπες της ψυχής σου.
Άνοιξε τα παράθυρα σου, κοίτα το φως και άστο να μπει μέσα σου να σε ζεστάνει, σήμερα τώρα.. αυτή τη στιγμή μέσα στη καρδιά του χειμώνα. Φτάνει πια το κρυφτό, κουράστηκα! Κουράστηκα να σε κυνηγώ στα σκοτεινά. Βρες το θάρρος να τελειώσεις μ αυτό το παιχνίδι αλλιώς λυπάμαι, μα θα φύγω και θα σε αφήσω να τα φιλάς, έτσι όπως κάναμε παιδιά. Έλα και πες μου αν θα προχωρήσουμε μαζί προς το φως ή αν θα σε αφήσω μόνο στα σκοτάδια.
Όλα στο φως αγάπη μου, έστω και αν είναι η τελευταία φορά. Όλα τώρα ή αλλιώς τίποτα. Δεν ζω με σκιές, και δεν παλεύω άλλο με φαντάσματα. Εγώ ζω στο φως του ήλιου και δεν συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο.
Έλα να ζήσουμε μαζί εκεί ή αλλιώς μείνε στον αργό θάνατο των σκιών σου. Μην αργείς! Ο χρόνος τελειώνει, ο ήλιος δύει, και εγώ χάνομαι μαζί του.
