Γράφει η Κική Γ.
Απαιτείς, θέλεις, διατάζεις. Εσύ. Ναι εσύ. Ποιος είσαι εσύ όμως; Τι κάνεις ακριβώς; Ξαπλωμένος και αραχτός στον καναπέ σου, θέλεις όλα να λυθούν μαγικά. Κουνάς δυο χείλη, άντε στην καλύτερη περίπτωση και το ένα χέρι. Και μετά; Δεν γίνεται όμως, εσύ να κάθεσαι στην ζεστούλα σου ή στη δροσούλα σου και απλά να βολεύεσαι.
Υπάρχουν προβλήματα προσωπικά, οικονομικά, οικογενειακά, μην μιλήσουμε για κοινωνικά και εσύ απαθέστατα αρκείσαι στο “όλα καλά”. Σηκώνεις το χαλάκι, θα ήθελες ιδανικά ένα κομπιουτεράκι και για αυτό, τα βάζεις όλα από κάτω και απλά βολεύεσαι και συνεχίζεις την ίδια τακτική.
Όλα, συνεχίζουν να υπάρχουν, διογκώνονται και εσύ απλά παρατηρείς από απόσταση και κρίνεις και φιλοσοφείς ανούσια. Όχι δεν γίνεται έτσι. Κάποια στιγμή όλα φτάνουν στο απροχώρητο. Αν το πιο απλό, μέχρι το πιο δύσκολο, δεν λυθεί, δεν γίνουν ενέργειες, το κακό πολλές φορές είναι ανεπανόρθωτο.
Συμπαρασύρει και πολλούς ακόμη, στην οικογένεια, στη δουλειά, στο φιλικό περιβάλλον, που ούτε φταίνε, ούτε τους αξίζει κάτι τέτοιο. Η δική σου αναισθησία και το δικό σου βόλεμα είναι κατακριτέο και εγκληματικό.
Αυτή η συμπεριφορά έχει καταντήσει πληγή ανεπούλωτη στην εποχή μας. Απίστευτο το βόλεμα. Δεν είναι τυχαίο που κατάντησε, όπως κατάντησε, η κοινωνία μας. Αν μέσα στην κάθε οικογένεια υπάρχει ένας ” βολεψάκιας”, αυτό φτάνει.
Έχουμε γεμίσει “καναπεδάκηδες”. Το καθημερινό τους μέλημα, απλά είναι να μην ξεβολευτούν και να μοιράσουν “αρμοδιότητες”, κρυμμένοι στο καβούκι τους . Έτσι όμως ποτέ δεν θα είναι ” όλα καλά” και ούτε θα γίνουν. Ποτέ ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη, ούτε τα Θαύματα γίνονται μόνα τους. Παντού χρειάζεται συμμετοχή, ψυχή και αγώνας!
Ο καναπές δεν έχει μαγικές ιδιότητες. Τα προβλήματα λύνονται μόνο, όταν καταπιαστούμε με αυτά, ακόμη και αν χρειαστεί να βάλουμε το μαχαίρι στο κόκκαλο. Τότε θα βρεθεί η λύση. Η όποια λύση. Τουλάχιστον θα υπάρχει αποτέλεσμα. Στη τελική ότι δεν λύνεται κόβεται και τελειώνει έτσι και πάμε παρακάτω..
