Γεννήθηκα μόνο για να αγαπώ

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Προσδοκώ.
Προσδοκώ το καλύτερο απ’τους ανθρώπους, γιατί διαλέγω τους καλύτερους δίπλα μου.
Γιατί διαλέγω αυτούς που αγαπάνε βαθιά και δίνουν απλόχερα την αγάπη τους.
Γεννήθηκα μόνο να αγαπώ, έτσι τουλάχιστον επιζώ.

Μεγάλωσα και δεν μπορώ να κρατάω δίπλα μου τους ανθρώπους με το στανιό.
Δεν θέλω να τους πληγώνω, δεν θέλω να με πληγώνουν.
Θέλω να μοσχομυρίζει η ψυχή τους χαρά όταν βρίσκονται δίπλα μου.
Θέλω να μπορώ να λέω το “σ’αγαπώ” χωρίς να καταπίνω το σάλιο μου, χωρίς να βογκάει η αναπνοή μου.

Μεγάλωσα και δεν μπορώ να κρεμάω στους ώμους μου την κάθε παραξενιά, την κάθε κακία, την τάχα μου δήθεν φιλία.
Γι’αυτό και είμαι επιλεκτική κι όταν επιλέγω, επιλέγω το καλύτερο.
Και προσδοκώ απ’τους ανθρώπους το καλύτερο.
Γιατί έθρεψα στον κόρφο μου την σιωπή, γιατί κουράστηκα να με ματώνουν οι λέξεις.
Δεν θέλω να με πληγώνει η άγνοιά τους ή ο υπέρμετρος εγωισμός τους.
Κουράστηκα να με ταπεινώνει η κακία, να με σκοτώνει η αδιαφορία.

Βαρέθηκα να εξηγώ ποια είμαι, τι κάνω, τι δεν κάνω.
Είναι που μετράω πλέον την ψυχή μου με αγάπη, με γνώση και χαμόγελα.
Και θέλω να είμαι πάντα ο εαυτός μου, γιατί δεν θέλω να ψαλιδίζω την ψυχή μου για χάρη κανενός.

Μέσα από τις πιο μοναχικές μου στιγμές έμαθα να αγαπώ τον εαυτό μου και την ζωή.
Έμαθα να μοιράζομαι, να κλαίω χωρίς να λυπάμαι και να γελάω με την ψυχή μου
Έμαθα να κοιτάω μπροστά, γιατί το πίσω είναι χάσιμο χρόνου.
Κι ο χρόνος μου λιγοστεύει.

Μου αρέσει να διεκδικώ και διεκδίκησα το καθετί στην ζωή μου..
Ό,τι ήθελα το πάλεψα και το παλεύω.
Είναι τόσο γλυκιά η ζωή για να μαραζώνουμε, είναι τόσο γλυκιά η ζωή για να τα παρατάμε.
Και είμαι τόσο επίμονη μερικές φορές που απορώ.
Βιάζομαι πλέον και τα αινίγματα δεν τα υποφέρω.

Δεν καταφέρνω να απολογούμαι, δεν είναι στα τετριμμένα μου.
Θέλω να ξέρω τι αγγίζω και τι με αγγίζει.
Θέλω να εκχωρώ σε αγνές ψυχές.
Θέλω οι συγκινήσεις μου να είναι απόλυτα ειλικρινείς, όπως είναι κι ο εαυτός μου!