Γράφει η Αριάδνη
Κι έρχεται η στιγμή που ξέρεις ακριβώς τι θέλεις από μια σχέση. Που είναι τόσο ξεκάθαρο μέσα σου και δεν σηκώνει εκπτώσεις.
Άλλωστε στις σχέσεις σου τόσα χρόνια, δυστυχώς, έκανες κι απ’ αυτές.. Και εκπτώσεις έκανες, και συμβιβασμούς έκανες, και τον μαλάκα έκανες, μέχρι που ήρθε η στιγμή που είπες : Ώπα! Μπάστα!
Πού είμαι εγώ μέσα σ’ όλα αυτά; Τι θέλω απ’ όλα αυτά; Τι με γεμίζει; Τι με ευχαριστεί; Τι με κάνει να χαμογελάω;
Τίποτα! Αυτή ήταν η πικρή αλήθεια. Τίποτα.
Όλα γύρω μου άχρωμα, άοσμα και άγευστα. Μια γκρίζα ζωή να περνάει μπροστά απ’ τα μάτια μου κι εγώ να τα κλείνω για να μπορώ να τη γεμίζω χρώματα κι αρώματα.
Για να μπορώ να συνεχίζω, να αντέχω..
Δεν θέλω. Δεν το θέλω άλλο όλο αυτό. Ποτέ δεν το ήθελα αλλά.. έπρεπε. Ξέρεις, από εκείνα τα ‘’πρέπει’’ που γιγαντώνεις εσύ μέσα σου ποτίζοντάς τα με υπευθυνότητα, καθήκον και υποχρέωση.
Ένα κλικ είναι όμως. Φτάνει κάτι φαινομενικά μικρό, για να γυρίσει το μάτι σου και να τα γκρεμίσεις όλα γύρω σου. Γύρω σου, γιατί μέσα σου τα έχεις γκρεμίσει χρόνια τώρα κι έχεις πετάξει και τα μπάζα.
Και τι θέλεις; θα μου πεις. Τι ψάχνεις;
Τίποτα δεν ψάχνω. Γιατί αυτό που θέλω δεν το βρίσκεις σε ενθουσιασμούς που ξεφουσκώνουν, σε πηδήματα δίχως αύριο, σε έρωτες χωρίς αγάπη και σε αγάπες δίχως έρωτα.
Γιατί αυτό που θέλω, αν είσαι τυχερός, έρχεται και σκάει στα μούτρα σου απρόσκλητο και σε ξανασυστήνει με τον εαυτό σου.
Και τότε καταλαβαίνεις γιατί δεν ταίριαζες πουθενά αλλού, γιατί αν και παρούσα ήσουν φευγάτη και γιατί η μοναξιά σε συντρόφευε μια ζωή.
Κι όταν συμβεί αυτό, βγάζεις ρίζες στα πόδια σου και φτερά στην ψυχή σου!
‘’Δεν φεύγω!’’ λες.
‘’Γιατί εμείς μπορούμε να ζήσουμε το απόλυτο! Γιατί αν δεν μπορούμε εμείς, δεν μπορεί κανείς! Εμείς μαζί!’’