Γράφει η Τζένη Γιαννοπούλου
Με ρωτάς γιατί γράφω, να σου πω λοιπόν.
Γράφω για όλα όσα κάποτε ίσως ήθελα να πω και ποτέ δεν είπα.
Γράφω για όλες τις σκέψεις που μείναν καταχωνιασμένες μέσα μου και έκοβαν σα λεπίδα τα σωθικά μου.
Γράφω για όλα όσα θέλησα, όσα έζησα, όσα με πόνεσαν ή με πονούν.
Αλλά δε γράφω μόνο για μένα. Γράφω και για σένα.
Για σένα που θες να πεις πολλά αλλά δεν ξέρεις πώς.
Για σένα που τα όνειρά σου γκρεμίστηκαν, τα σχέδιά σου κλάπηκαν και κλαις μόνη σου τις νύχτες με μόνη παρέα το μαξιλάρι σου.
Γράφω για σένα που όλα όσα νιώθεις είναι φωνές μέσα σου που προσπαθείς να πνίξεις και δε τολμάς ούτε να τα ψιθυρίσεις.
Γράφω για τη φίλη, τη γειτόνισσα, την άγνωστη. Για όλες εκείνες τις γυναίκες που έχουν τόσα να πουν αλλά τα λόγια τους δε βγαίνουν.
Γράφω για να βοηθήσω, γράφω για να αγκαλιάσω, να κατανοήσω. Εμένα και όλες εσάς.
Γράφω γιατί είναι ο μόνος τρόπος να μιλήσω σε όλες σας μαζί. Μακάρι να μπορούσα να σας έχω όλες εδώ κοντά μου σε μια μεγάλη παρέα, να πίνουμε το κρασάκι μας και να τα λέμε.
Γράφω για να σας ταρακουνήσω, να σας κάνω να δείτε και να αγαπήσετε την ομορφιά του εαυτού σας. Να μη χαραμίζεστε, να μη σπαταλάτε το φως σας εδώ κι εκεί, ανούσια.
Γράφω γιατί σας αγαπώ ρε κορίτσια μου, γυναίκες όμορφες, μαχήτριες. Κι αν κανείς άλλος δε σας το λέει, θέλω να σας το λέω εγώ. Σας αγαπώ και γράφω γιατί θέλω να αγαπήσετε κι εσείς εσάς! Πολύ όμως!
