Γράφει ο Γιώργος Χίτζιος.
Οι στίχοι, λέξεις σκόρπιες, πεταμένες στο χαρτί.
Μια προς μια φωνάζουν το όνομά σου δυνατά.
Σε βλέπω να απομακρύνεσαι.
Ξεκίνησες στην πρώτη μπόρα, στην πρώτη δυνατή βροχή.
Η ημέρα εκείνη όρισε την κόκκινη γραμμή.
Φεύγεις κάθε ημέρα όλο και πιο μακριά.
Εγώ, έμεινα πίσω, να αναρωτιέμαι, γιατί δεν έμεινες;
Γιατί δεν πάλεψες; Γιατί;
