Γράφει ο “Ανώνυμος”
Κι εμφανίζεσαι μπροστά μου ετσι απλά..
Όπως κανεις παντα, σα να μην τρέχει τίποτα. Κι έχει σκασει ένας Νιαγάρας από σκέψεις κι από λόγια που θέλω να σου πω.
Και σε κοιτάζω στα μάτια και το μόνο που μου βγάζεις είναι αγανάκτηση. Αγανάκτηση, οργή και απογοήτευση.
Και το μόνο που κανω είναι να ειμαι όσο πιο μακρια σου γινεται.
Γιατί με έφτασες στο σημείο να μη θέλω να σπαταλήσω ουτε μια σταγόνα απ το ποτάμι που ξεχυλιζει μέσα μου.
Γιατί οχι απλά υπάρχεις σαν να μην έγινε ποτε τίποτα μεταξύ μας. Αλλά σαν να είμαστε οι καλύτεροι φίλοι. Δε θα σου κανω αυτή τη φορά τη χάρη όμως «χαρα» μου.
Δε θα ερθω διπλα σου οταν με φωνάξεις. Δε θα σου σταθώ στην οποιαδήποτε στεναχώρια σου ξανά. Δε θα κατσω σα τον καραγκιοζη να ξανά γελάσω μαζί σου.
Δε θα σου κανω καμμια ντεμεκ αγκαλιά απ αυτές που τόσο χρειάζεσαι. Και ξερεις γιατί;
…γιατί δεν ένιωσες!
