Γιατί μου φέρνεις στο διάβα μου τόσο σκάρτους ανθρώπους, ρε ζωή;

Γράφει η Λία Ευαγγελίδου

Μην μου κάνεις αλλο πλακα ρε ζωή.
Βλέπεις ότι δεν γελάω πια με τα αστεία σου.
Πονάω. Δεν βλέπεις πια.. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω πια τους ανθρώπους. Πάντα βλέπω το καλό μέσα τους και την πατάω.
Νομίζω ότι όλοι μου μοιάζουν και αφηνομαι.Αφηνομαι και με παρασύρουν στο ψέμα τους. Βάζω εμένα σε τριτοδευτερη μοίρα για όλους τους άλλους. Ακούω λόγια αγάπης να βγαίνουν από στόματα και δεν έχω μάθει ακόμα να διακρίνω τη διαφορά σε αυτόν που το νιώθει και σε αυτόν που θέλει να γεμίσει τη σιωπή με λέξεις.
Κρατησα δίπλα μου ανθρώπους που δεν έπρεπε και άφησα να φύγουν άνθρωποι που άξιζαν. Ίσως αυτό πληρώνω. Αλλά ξεχρεωσα σου λέω και το γνωρίζεις. Όπως ξέρεις και πολύ καλά πως δεν έπρεπε να τους κρατήσω δίπλα μου. Ήταν για δικό τους καλό. Αυτο ήταν το σωστό και το έπραξα.
Ως πότε θα με τιμωρείς;
Φτάνει δεν νομίζεις;
Κατάντησε κακόγουστο το αστείο σου. Άνθρωποι γύρω μου να με στραγγίζουν συναισθηματικά και ψυχικά.
Άνθρωποι γεμάτοι κακία μέσα τους που όταν βγαίνει στην επιφάνεια ντρέπομαι ακόμα και για την συναναστροφη μου μαζί τους.
Άνθρωποι διπρόσωποι που μου φορτώνουν τα λάθη τους γιατί είναι ανίκανοι να σηκώσουν τις ευθύνες που τους αναλογούν.
Άνθρωποι ψεύτες. Κι αυτοί είναι οι πιο τρομακτικοι από όλους. Γιατί δεν μπορώ να τους ξεχωρίσω πια. Άριστοι ηθοποιοί που τους πήραν χαμπάρι γρήγορα κάποιοι και τους ξεφορτωθηκαν.
Άνθρωποι που βαρέθηκαν το πάλκο της μίζερης, ανιαρης ζωής τους , κι έρχονται στη δική μου, διεκδικώντας μερίδιο από αυτη την ηρεμία που έφτιαξα με τόσο κόπο. Άνθρωποι ρουφιάνοι που δεν βρίσκουν τίποτα ενδιαφέρον στην καθημερινότητα τους και ασχολούνται με άλλους. Άνθρωποι ζηλιάρηδες που φθονουν την ζωή των αλλων λες και την έφτιαξαν στη δική τους καμπούρα.
Γιατί μου φέρνεις τέτοιους ανθρώπους στο διάβα μου, γιατί;
Θες να με κάνεις να γίνω σκληρή αλλά βλέπεις δεν τα καταφέρνω.
Κάνε αυτούς λίγο πιο ανθρώπους.
Μπορείς;
Εκει σε θέλω….