Γράφει η Κική Γ.
Η καλύτερη επιλογή είναι να καθίσεις μόνος και να τα βρεις με τη μοναξιά.
Η καλύτερη παρέα είναι ο εαυτός μας. Οποιαδήποτε κίνηση να βρεθεί, ότι για να υπάρχει κάτι, είναι κίνηση απελπισίας.
Γιατί δηλαδή πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει κάποιος;
Ποια είναι τελικά τα κριτήρια; Ο φόβος και η απελπισία. Αυτό λέγεται κατάντια.
Δεν θα βάλω κανέναν στο κεφάλι μου, αν δεν με συμπληρώνει, αν δεν με ολοκληρώνει ως προσωπικότητα και ως άνθρωπο.
Εκείνος, πόρτα ανοιχτή θα βρει, θα μπει. Εγώ όμως για να την ανοίξω, θα πρέπει να έχω μιλήσει με τον εσωτερικό μου κόσμο και να του δώσω οξυγόνο, στιγμές όμορφες και ευτυχισμένες. Αυτό μας λείπει. Όμορφες στιγμές και όχι ένας ακόμη. Γεμίσαμε τοξικότητα στη ζωή μας και κουβαλάμε ένα φορτίο δίχως λόγο.
Ξεκάθαρες και καθαρές κουβέντες. Είμαι έτσι και ζητάω αυτά. Θέλω να απογειωθώ και να ζήσω. Θέλω να είμαι στα κόκκινα και ο έρωτας να μου δίνει ερεθίσματα, πνοή και ουσία.
Λόγια παχιά, υποσχέσεις και μετριότητα, κοινά και τετριμμένα. Ευχαριστώ! Όχι πια.