Γράφει η Βίκυ Πλευρίτη
Δωσ’μου απ’ της ανάσας σου το οξυγόνο με το φιλί σου, να ξαναγεννηθώ γυναίκα!
Δωσ’μου το φως μέσα από τα μάτια σου με εικόνες γνώριμες και νέες να ξαναστήσουν την έννοια μιας ζωής αληθινής.
Δωσ’μου αγγίγματα που το νου και την καρδιά με την ανατριχίλα τους θα σημαδέψουν και τα όνειρα θα ξαναστήσουν χορό στο χωροχρόνο του παρόντος και του μέλλοντος.
Δωσ’μου τ’ αθάνατο νερό δροσιά από τη δροσιά σου…όπως λέει και η Μαρινέλλα! Χίλιες φορές να αναστηθώ, χίλιες να’ μαι δικιά σου.
Δωσ’μου και πάρε με δική σου….πάρε της ανάσας μου την καυτή τη λαύρα που έψαχνε για αποδέκτη.
Πάρε το γέλιο μου μέσα από της ματιάς μου τη γαλήνη που εσύ φέρνεις στο πρόσωπο μου!
Δωσ’μου και πάρε με!
Πάρε της καρδιάς μου τους χτύπους που για σένα χτυπούν και μελωδίες που ανατρέπουν και συνταιριάζουν διάφορα είδη μουσικής, έλα να συνθέσουμε μαζί!
Πάρε μέσα στα χέρια σου τα δικά μου, δικά σου είναι, να σου ζεστάνουν το κρύο της ψυχής σου!
«Δούνε και λαβείν», τον έρωτα, τη φροντίδα και το νοιάξιμο χτίζουν και θεμέλια ζωής νέας βάζουν που θυμίζουν αναγέννηση και τιμούν την ύπαρξη μας σε τούτο εδώ τον κόσμο.
Στης ζωής το πέρασμα όμορφα και τίμια να αλληλοφερθούμε..να αλληλουπάρξουμε και να συμπληρωθούμε!
Και αν φοβηθείς να αφεθείς κι αν φοβηθώ και σου κρυφτώ μόνο εμείς χαμένοι θα ‘ μαστε, γιατί στον κόσμο αυτό η συνάντησή μας δεν έγινε τυχαία.
Και αν αποτύχουμε δεν πειράζει γιατί μάλλον έτσι ήτανε γραφτό να γίνει, θα αρκεί που τον τιμήσαμε τούτον εδώ τον έρωτα που ξάφνου μας βρήκε και μας ξάφνιασε!
Ώσπου μπορούμε να τον φτάσουμε ψυχή μου!