Γράφει η Κατερίνα Χατζηβασιλείου
Την επόμενη φορά. Δε θα μιλήσω.
Θα μείνω σιωπηλή. Θα εξαφανιστώ, έστω και για λίγο.
Μόνη.
Να αφουγκραστώ τη βαθιά σιωπή.
Να βυθιστώ, στη γαλήνη, που με αναμένει.
Χωρίς σκέψεις. Χωρίς τους ήχους αυτού του παρανοϊκού κόσμου.
Μόνη.
Ακίνητη.
Ελευθερώνοντας το μυαλό και την ψυχή μου, από την αδικία που περιβάλλει το είναι μου. Από τα τόσα λόγια και τις τόσες υποσχέσεις, που δεν μπορούν να τηρήσουν άνθρωποι, που τα χείλη τους φοβούνται την αλήθεια κι έχουν καταργήσει την πραγματική έννοια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Κουράστηκα να μιλάω.
Κουράστηκα να ακούω.
Θέλω να μείνω έστω για λίγο μόνη.
Μακριά, από όλους κι από όλα.
Ήρεμη.
Να χαθώ, στη γαλήνη της ψυχής μου και να διασφαλίσω, ότι θα παραμείνει αλώβητη από κάθε είδους επίθεση που μπορεί και πάλι να δεχτεί ο εαυτός μου.
Αχ εαυτέ μου αγαπημένε!
Που ταξιδεύεις απόψε ψυχή μου;
Για ποια μέρη άνοιξες πανιά;
Σε ποια θάλασσα πλέεις μακριά;
Σε πιο λιμάνι θα αράξεις το πληγιασμένο σου κορμί;
Πού θα χαθούν οι μαυρισμένες σκέψεις σου;
Έλα κοντά μου και μη φοβάσαι.
Εδώ είμαι.
Μόνο για λίγο έφυγα.
Θα σου κρατώ το χέρι για πάντα.
Θα σου φιλώ τα δάκρυα και θα σου τα κάνω χαμόγελα. Πολλά χαμόγελα.
Το ξέρω, τα στερήθηκες.
Μη το βάζεις κάτω. Είσαι δυνατή.
Πάντα ήσουν.
Κόντεψες να το ξεχάσεις.
Γι’ αυτό ξαναγύρισα.
Να σου θυμίζω πόσο σημαντική είσαι.
Να σου λέω κάθε μέρα πόσο μοναδική είσαι.
Δε θα φύγω ποτέ ξανά.
Θα μείνω δίπλα σου για πάντα.
Εσύ κι εγώ.
Οι δυο μας.
Μαζί.
Σ’αγαπώ!
Ο Εαυτός σου!
