Για να ζεις, πρέπει να ξέρεις ν’αγαπάς

Γράφει η Αντιγόνη Συμεωνίδου.

Για να ζεις χρειάζεται να αγαπάς, για να αγαπάς χρειάζεται να νιώθεις. Η ζωή και η αγάπη είναι δύο δοχεία που ενώνονται γιατί το ένα τρέφει το άλλο. Το ένα συνυπάρχει με το άλλο. Πάνε μαζί συνοδοιπόροι και σύμμαχοι.

Ταξιδεύουν μαζί από την αρχή της ζωής μας από την πρώτη στιγμή που νιώθουμε την ανάγκη να μας αγγίξουν τα χέρια της μαμάς μας και να μας προστατεύει η αγκαλιά του μπαμπά μας.

Η αρχή της ζωής μας που καταγράφεται από την ανάγκη μας να βιώνουμε την αγάπη και να δημιουργούμε μέσα μας, στο Είναι μας την αίσθηση της σύνδεσης.
Αρχίζουμε να υπάρχουμε, αρχίζουμε να συνυπάρχουμε και να γινόμαστε κομμάτι της Ζωής που καλούμαστε να ζήσουμε.

Η Ζωή χωρίς αγάπη δεν είναι Ζωή είναι απλά μια πορεία αλλά μια στεγνή πορεία. Μια πορεία που ορίζεται από την πεποίθηση σου να κρύβεσαι. Να κρύβεσαι από εσένα, από τους άλλους αλλά πιο πολύ από την ίδια την Ανάγκη σου.

Ζωή χωρίς αγάπη είναι σαν να κολυμπάς σε μια υπέροχη θάλασσα αλλά δεν αφήνεσαι να νιώσεις την αίσθηση του νερού να σου χαϊδεύει το σώμα σου και να ηρεμεί το μέσα σου. Απλά κολυμπάς και κινείσαι χωρίς να νιώθεις. Δεν κοιτάς γύρω σου τα χρώματα, δεν μυρίζεις ότι πλαισιώνει την φύση.

Είσαι εκεί και απλά διεκπεραιώνεις κάτι που είναι μόνο μηχανικό.
Η ζωή είναι μια θάλασσα. Κινείται ακόμα και αν είναι ήρεμη, φουρτουνιάζει όταν έχει αέρα, δημιουργεί κύματα για να εκφραστεί. Είναι όμως πάντα εναρμονισμένη με τη γη και δημιουργεί δέος στα μάτια σου και τραγούδι στην ψυχή σου όταν ενώνεται με τον ουρανό.

Και η ζωή είναι πάντα σε κίνηση, δημιουργεί, γεννάει ζωή αλλά φέρνει και απώλεια, πόνο και πληγές. Είναι όμως πάντα εναρμονισμένη με την ανάγκη του ανθρώπου να αγαπηθεί και να αγαπιέται και όταν πραγματωθεί τότε έχουμε το Νόημα. Ότι ο καθένας από εμάς ονομάζει ως νόημα ζωής. Το νόημα του δικού του προσωπικού ταξιδιού.

Εκεί που όλα ξαφνικά αποκτούν σημασία και δημιουργούν στιγμές που θέλεις απλά να τις ρουφήξεις. Εκεί που τα δευτερόλεπτα δημιουργούν συνείδηση και η συνειδητοποίηση σε συγκλονίζει. Εκεί που αρχίζεις να “κολυμπάς” και να αφήνεσαι να γίνεσαι ένα με το νερό. Ένα με την Αγάπη.

Η αγάπη είναι μια εσωτερική δύναμη που πηγάζει από μέσα σου και εκφράζεται όπως κάθε τι που έχει μέσα ζωή.

Είναι ήπια, είναι καθηλωτική, είναι φροντίδα, είναι προστασία, είναι ολοκληρωτική. Είναι σαν ήρεμο ποταμάκι που κυλάει αλλά πάντα είναι εκεί, είναι σαν θάλασσα που μεταμορφώνεται από γαλήνια σε φουρτουνιασμένη, είναι σαν τον ουρανό που αλλάζει χρώματα, είναι σαν την γη που από ξηρή και άγονη μπορεί να γίνει γόνιμη και καταπράσινη.

Είναι μια διαρκής μεταμόρφωση μέσα στο ταξίδι μας και μια μόνιμη πηγή έμπνευσης.
Όταν την βιώνεις και στροβιλίζεσαι σε χορό συναισθημάτων δημιουργεί την δική σου ζωγραφιά στη Ζωή σου και τότε καταλαβαίνεις ότι δεν φτάνει μόνο να υπάρχεις.

Ζεις γιατί Αγαπάς. Αγαπάς με το Όλο σου, νιώθεις με την αίσθηση σου, βιώνεις με το Είναι σου και πορεύεσαι.

Γράφει η Αντιγόνη Συμεωνίδου

Ψυχολόγος-Υπαρξιακή Ψυχοθεραπεύτρια.

https://antigonisimeonidou.wordpress.com