Για πες μου ρε άνθρωπε, τελικά, άντεξες;

Γράφει η Δώρα Βλαχοπούλου 

Μην τα παρατάς. Ναι, εσύ. Μην παραδίνεσαι στις τρικυμίες της θάλασσάς σου.

Βλέπω κάθε μέρα ανθρώπους, που με την πρώτη δυσκολία σου λένε «Κουράστηκα» ή το καλύτερο «Δεν ξέρω τι να κάνω, τα παρατάω». Μα συγγνώμη, ποιος ήξερε τι να κάνει σε κάθε του πρόβλημα;

Ποιος τους έκανε, άραγε, τόσο μεγάλο κακό, ώστε να μην πιστεύουν στον ίδιο τους τον εαυτό;

Ξέρεις η ζωή προσομοιάζει όντως σε ένα μυθιστόρημα. Ο ιππότης με το άσπρο άλογο, κάποιο λόγο είχε και ερχόταν στο τέλος της ιστορίας των παραμυθιών. Δε νομίζω να έκανε απλώς κόνξες στην πριγκίπισσα. Διάβασες εσύ ποτέ για κανέναν ιππότη στα πρώτα κεφάλαια ενός βιβλίου;

Εγώ θυμάμαι ότι η άμοιρη η κοπέλα στα 18 από τα 20 κεφάλαια θαλασσοδέρνεται, τι σπίτια καθαρίζει, τι κακιά μητριά έχει. Χάλια μαύρα δηλαδή. Όμως, στο 19ο κεφάλαιο, εκεί που πια έχει καθαρίσει και τα σοβατεπί, εμφανίζεται εκείνος, σαν ήρωας, να τη σώσει. Στο 19ο, όμως, όχι στο 5ο.

Κάπως έτσι είναι και οι ιστορίες μας. Συνήθως επικρατεί κακοκαιρία, με ανέμους και βροχές. Άλλες φορές δεν θα έχεις ομπρέλα και θα ψάχνεις απεγνωσμένα έναν τρόπο για να προφυλαχθείς, ενώ άλλες θα χορεύεις από κάτω της, χωρίς να δίνεις δεκάρα για την υγρασία που σου τρυπάει το κόκκαλο.

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε μία γυάλινη καρδιά, ή καλύτερα μία εύθραυστη γυάλινη ψυχή. Εκείνη κάθε μέρα είναι εκεί, φυλαγμένη βαθιά μέσα μας. Να λαμπυρίζει στα χαρούμενα δειλινά και να γεμίζει με ρωγμές και με γδαρσίματα στα αξημέρωτα βράδια.

Όμως ξέρεις κάτι; Δυνατός δεν είναι, τελικά, εκείνος που δεν θα την σπάσει ποτέ ή που δεν θα την ραγίσει, αλλά εκείνος, που παρόλες τις αμυχές της, θα καταφέρει να κρατήσει τα κομμάτια της ενωμένα. Ενωμένα κατάλαβες;
Δυνατό δεν σε κάνουν τα εμπόδια από μόνα τους, αλλά η αντιμετώπισή τους.

Εκείνος που σηκώθηκε, σκούπισε τα δάκρυά του και άρχισε να καλπάζει πάνω από αυτά, αυτός είναι ο δυνατός.

Σκέφτηκες ποτέ πως όλα αυτά που περνάς μπορεί να σε προετοιμάζουν για όλα εκείνα που αποζητάς; Θα ήταν βαρετό αν σε κάθε κεφάλαιο της ιστορίας σου έτρεχες στα λιβάδια με τις πλεξούδες σου ανέμελες από τον άνεμο.
Όλοι, αργά ή γρήγορα, γεμίζουμε με ρωγμές, άλλες μεγάλες και άλλες μικρές.

Είναι κάτι μη αναπόφευκτο. Από εκεί, όμως, είναι που διεισδύει το φως του ήλιου και ζεσταίνει τη ψυχή μας.

Εσύ που έχεις βιώσει πράγματα που θεωρούσες ότι δεν θα άντεχες, για πες μου, λοιπόν, άντεξες;