Για σένα πιτσιρίκο μου..

Γράφει η Κατερίνα Μίσσια

Σήμερα ξύπνησα με τα κλάμματα ενός μικρού παιδιού.
Πρώτη μέρα στο σχολείο για τον πιτσιρικά και σήκωσε όλη τη γειτονιά στο πόδι.

Ούρλιαζε και δεν έφευγε απο την αγκαλιά της μαμάς του. Δεν ήθελε να φύγει, δεν ήθελε να αποχωριστεί το σπίτι του, τη ρουτίνα των 5 πρώτων χρόνων της ζωής του.

Στην αρχή γέλασα, αλλά γρήγορα τα δάκρυα αντικατέστησαν το γέλιο μου.

Σήμερα θα πήγαινες κι εσύ σχολείο. Ναι εσύ. Εσύ που δεν έφυγες μέρα απο το μυαλό μου, εσύ που ήρθες μέσα μου, για λίγες μέρες, μου έδωσες ζωή και όταν χάθηκες, μαζί σου ξεριζώθηκαν τα σωθικά μου.

Εσύ που χωρίς λόγο, έτσι τυχαία μου είπαν πως χάθηκες.
Και δεν έγινα μητέρα..
Και δεν τον έκανα πατέρα..
Και δεν τους έκανα παππούδες και γιαγιάδες..
Και δεν γίναμε ποτέ οικογένεια..
“Δεν πειράζει μείνε δυνατή” μου είπαν..
“Δεν πειράζει θα έρθει ένα άλλο”..

Και 5 χρόνια μετά, εγώ ακόμα περιμένω!
Και 5 χρόνια μετά, ακόμα ελπίζω..
Και 5 χρόνια μετά, ακόμα ψάχνω τα κομμάτια μου..
Και 5 χρόνια μετά δεν μπορώ να τα βρω..
Μόνο δίνω αγάπη σε όποιο μωρό, σε όποιο παιδί είναι στο περιβάλλον μου..

Ίσως για εξιλέωση, ίσως γιατί μέσα μου πιστεύω πως σε φροντίζω και δίνω αγάπη σε σένα.

Μιας και δεν πρόλαβα, κι έχω τόση αγάπη να δώσω.

Γιατί σαν σήμερα θα ετοίμαζα εσένα να πας σχολείο, με την καινούρια σου τσάντα, με τα καινούρια σου παπούτσια, με τα καινούρια σου ρούχα.

Ναι ακόμα και με τη μάσκα σου λόγω των ημερών.

Ας σε είχα εδώ και ας μου επέβαλαν να σου φοράω μάσκα! Θα ήταν το τελευταίο που θα με ένοιαζε.

Γιατί μέχρι τώρα τη μάσκα τη φοράω εγώ! Μια μάσκα με χαμόγελο για να μην με βλέπουν οι άλλοι, που σφίγγω τα δόντια μου, αλλά και να την έβγαζα, ποιος θα καταλάβει;

Γεια σου ρε πιτσιρίκο, καλή αρχή στη σχολική σου χρονιά.