Για τον λάθος άνθρωπο, θα είναι πάντα κακό το timing μάτια μου..

Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου

Έναν αντίπαλο είχα πάντα στους έρωτες μου, το κακό timing. Παρουσιαζόταν πάντα σαν εχθρός μεγάλος για κάθε σχέση που έκανε τα πρώτα της βήματα. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνω σχέση, δεν έχω δουλειά, δεν έχω χρόνο, φεύγω στρατό και άλλα τέτοια ακούω ακόμα στα αυτιά μου από διαφορετικές φωνές.

Στους περισσότερους ήταν δικαιολογίες, ξέρετε, από κείνες τις φθηνές δικαιολογίες που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να καλύψουν την δειλία τους να σου πουν την αλήθεια.

Δεν γουστάρω αρκετά κούκλα μου, απλά περάσαμε καλά, προχώρα παρακάτω. Απλά και ξεκάθαρα. Να ξέρουμε και εμείς που πάμε ρε παιδί μου.

Με σένα όμως, ήταν πραγματικά λάθος στιγμή, λάθος χρόνος, λάθος φάση στη ζωή σου, διαφορετικά θέλω, διαφορετικά πρέπει. Οικογενειακά θέματα, εμφανισιακά κολλήματα, ανεργία και άλλα τέτοια δεν σε άφηναν να αφεθείς. Γιατί, αφού το βλέπω στα μάτια σου ότι θες, δεν μου λες πως νιώθεις; Σε ρωτούσα κάθε φορά που με κοιτούσες στα μάτια τόσο τρυφερά που νόμιζα ότι θα λιποθυμήσω. Η απάντηση όμως ήταν πάντα ίδια, ξενέρωτη και άδεια.

«Άστο καλύτερα, δεν θα βγάλει πουθενά», χαμήλωνες το βλέμμα και έβαζες μπρος το αμάξι. ‘Ήταν η ώρα να με πας σπίτι μου, να ταξιδέψω παρέα με το μαξιλάρι μου στα όνειρα των κοινών μας στιγμών. Όχι αυτών που ζούσαμε, αυτών που θα μπορούσαμε να ζήσουμε.

Είχα καταντήσει ένα φάντασμα των ονείρων μου. Τελικά δεν άντεξα αυτό το παιχνίδι και το μεταμεσονύχτιο κυνηγητό με τις ανασφάλειες σου. Μεταδόθηκαν στην ψυχή μου και έχασα την φλόγα, τον πόθο. Δεν με βοήθησες ποτέ, απλά με άφησες να φύγω ή ίσως ήθελες να φύγω.

Σε κράτησα μέσα μου σαν μικρό απωθημένο, σαν ένα καταραμένο «γιατί πάλι»; Περίμενα να βρεις τον εαυτό σου και να το ζήσουμε. Ο χρόνος πέρασε και εσύ δεν ήρθες ποτέ. Πήγα παρακάτω, ερωτεύτηκα και τότε συνειδητοποίησα πόσο μικρό ήταν αυτό που είχαμε σε σχέση με αυτό που βιώνω τώρα.

Με πειράζει όμως, ρε γαμώτο. Δεν θα σου πω ψέματα. Με πειράζει που τώρα αγκαλιάζεις μια άλλη πιο σίγουρος από ποτέ. Η αυτοπεποίθηση που κάποτε έψαχνα στα χαλάκια του αυτοκινήτου, τώρα έφτανε στο απέναντι τραπέζι.

Γιατί τώρα και όχι τότε; Γιατί αυτή και όχι εμένα; Δεν μπορείς να μην απορήσεις, δεν μπορείς να μην αναζητήσεις αυτήν την αιτία, όχι από ζήλεια, ούτε από διεκδίκηση απλά και μονό για να ξέρεις, να αντιληφθείς τι άλλαξε. Μάλλον η μοίρα ξέρει καλύτερα από μας και οδηγεί το τιμόνι της ζωής.

Να είσαι ευτυχισμένος και να γελάς όπως χθες.

Καλή ζωή, «τερατάκι»!