Γράφει η Χριστίνα Γαλιάνδρα
Χρόνια τώρα στην ψυχή μου έχω τοποθετήσει μια ζυγαριά.
Την ονόμασα ζυγαριά των πρέπει
Των σωστών.
Εκείνων που οι άνθρωποι αποδέχονται με ευκολία.
Χρόνια τώρα κρύβω συναισθήματα σκέψεις και ιδέες.
Ό,τι αγαπώ, ό,τι ποθώ, ό,τι λατρεύω.
Βλέπεις ο έξω κόσμος πετάει εύκολα την πέτρα.
Κατηγορεί άνετα ό,τι δεν καταλαβαίνει.
Πώς λοιπόν εγώ να μιλήσω;
Πώς να πω πως σ΄αγάπησα;
Έκανα πίσω και έφυγα τρέχοντας.
Σε αρνήθηκα γιατί η κοινωνία είναι σκληρή και αδηφάγα.
Έπλασα άλλο όραμα.
Γέννησα άλλο όνειρο.
Χωρίς εσένα!
Και κάθε ξημέρωμα λέω πως είμαι ευτυχισμένη.
Λέω πως είμαι καλά.
Σέρνω τα πόδια μου αλλά και τι έγινε;
Η κοινωνία να είναι καλά!
Να είναι όμορφη.
Ηθική και ανέγγιχτη.
Τι κι αν εγώ πονάω;
Τι κι αν κάθε μέρα ζυγίζω τα μέσα μου;
Ποιόν νοιάζει;
Ποιος ρωτάει;
Ποιος μετρά τα κουτάκια που έκρυψα τα θέλω;
Μόνο εγώ!
Μόνο εκείνος που είναι σαν το δικό μου «εγώ.»
Που πάτησε τα πιστεύω του.
Που λησμόνησε αγάπες.
Που έγδαρε την σάρκα του να βάλει άλλη.
Ταιριαστή στον κόσμο.
Όμορφη στην γειτονιά και θεάρεστη στην εκκλησία.
Και κάθε βράδυ κλαίω!
Κλαίω πολύ για να μπορώ όταν ο ήλιος ανατείλει να γελάω και πάλι, σαν να μην έγινε κάτι λυπηρό.
Σαν να μην έχω κάτι που με πονάει.
Σαν να χω πάψει να σ’ αγαπώ…
