Γράφει η Μαρία Κυπραίου
Πόσο το ήθελες και πόσο το ήθελα; Τόσο ώστε να κάνουμε ένα κόσμο τούμπα και να τον
φέρουμε στα μέτρα μας. Τόσο ώστε να φτιάξουμε το ιδανικό σκηνικό και τον ιδανικό
χωροχρόνο για μια στιγμή ευτυχίας. Υπέρτατης ευτυχίας και πάθους. Γιατί όταν εσύ και εγώ
σμίγουμε ο χρόνος σταματάει και τα μόνα που μιλάνε είναι τα κορμιά και οι ανάσες μας.
Γυαλιά καρφιά οι κόσμοι μας για ένα μόνο πήδημα.
Μα αυτό το κατά δικό μας πήδημα είναι ότι μετράει περισσότερο σε αυτή την ανούσια
καθημερινότητα. Και τι δεν θα έδινα να κρατούσε για πάντα, μα δεν γίνεται. Ας μείνουμε σε
αυτή τη στιγμή. Εδώ που ενώνονται οι πόνοι μας και σμίγουν τα πιο ακραία συναισθήματα
μας. Εδώ που βγαίνουν οι πόθοι μας και γίνονται αγρίμια οι πόνοι μας έτοιμα να μας
κατασπαράξουν. Ας βγάλουμε τουλάχιστον ότι νιώθουμε εδώ, που η αγάπη περισσεύει και
ο παθιασμένος έρωτας έχει πάρει τη σκυτάλη.
Γυαλιά καρφιά κάνω τον κόσμο μου, για ένα μόνο πήδημα μαζί σου.
