Γράφει η Τζένη Γιαννοπούλου
Δήθεν σχέσεις; Ευχαριστώ, όχι πια… Φτάνοντας ηλικιακά στη δεκαετία των πρώτων -ήντα, αποφάσισα πως το πλήρωμα του χρόνου έχει έρθει και μαζί έχει φτάσει η στιγμή ώστε να ξεκαθαρίσουν οι σχέσεις με τους γύρω μου.
Δεν ξέρω αν λέγεται κρίση ηλικίας. Ήταν ένας τρόπος να περάσουν οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους που υπήρχαν ήδη στη ζωή μου σε μια νέα εποχή. Με όσους μπορούσαμε με λίγες λέξεις μα συνάμα αληθινές να συνεννοηθούμε, θα συνεχίζαμε παρέα το ταξίδι της ζωής. Ταυτόχρονα όμως, θα χώριζαν οι δρόμοι μας με όλους όσους οι λέξεις δεν αρκούσαν για να υπάρξει μια ήρεμη συνέχεια.
Πέρασα χρόνια ολόκληρα λοιπόν, σκεπτόμενη πως όσο κι αν κάποιος μας πονέσει είτε με τα λόγια, είτε με τις πράξεις του θα πρέπει να τον συγχωρούμε. Μέχρι που κατάλαβα πως ορισμένοι άνθρωποι όσες φορές κι αν τους συγχωρέσεις τα λάθη τους, θα βρουν τον τρόπο να σου χαρίσουν ακόμη μια μαχαιριά πισώπλατα.
Όχι απαραίτητα γιατί τους έχεις πειράξει, αλλά γιατί έτσι είναι ο χαρακτήρας τους. Ή γιατί πολύ απλά, όλα όσα έχεις επιλέξει να πραγματοποιήσεις είναι πολύ καλύτερα από αυτά που οι ίδιοι έχουν καταφέρει στη μέχρι τώρα ζωή τους. Θαρρείς και δε μόχθησες γι’ αυτά ή τα έκλεψες από κάποιον άλλον.
Είναι αυτοί οι ίδιοι που θα μπορούσαν μέσα σε λίγα λεπτά να σε λιθοβολήσουν και παράλληλα να σε γεμίσουν με λόγια θαυμασμού. Δεν ξέρω πως το λέτε εσείς, στη δικιά μου γλώσσα αυτό περιγράφεται με μια μόνο λέξη. Υποκρισία. Δυστυχώς, εμένα δε μου άρεσε ποτέ να υποκρίνομαι. Πως θα πρέπει να μιλήσω, πως να αντιδράσω, πως να πλασάρω τον εαυτό μου στους άλλους ώστε να είναι αρεστός.
Και όλα αυτά γιατί; Για να δημιουργήσω δήθεν φιλίες και μια δήθεν εικόνα που να είναι αποδεκτή σε κάποιους; Λυπάμαι, αλλά θα σας χαλάσω το όνειρο στο οποίο ζείτε.
Δε ζω για σχέσεις επιφανειακές, ούτε είμαι αυτή που θα διστάσει να δείξει τι πραγματικά αισθάνεται και σκέφτεται στο βωμό μιας ψεύτικης εικόνας. Σκοπός μου είναι οι σχέσεις με τους ανθρώπους να είναι ουσιώδεις.
Να διακατέχονται από ενδιαφέρον πραγματικό, χωρίς εγωισμό και ανάγκη επιβολής του «εγώ» μας. Με μόνο σκοπό την καλή επικοινωνία, την προσφορά, την αμοιβαία αγάπη και εμπιστοσύνη. Έμαθα να επενδύω συναισθηματικά στους ανθρώπους κι αν με ρωτήσεις αν αυτό μου βγαίνει πάντα σε καλό, θα σου πω «όχι».
Οι άνθρωποι βλέπεις αρέσκονται σε καθετί επιφανειακό. Δήθεν σχέσεις, δήθεν φιλίες, δήθεν συναισθήματα. Μόνο που ας μην ξεχνάμε πως όλα αυτά είναι επιλογές. Αν είναι συνειδητοποιημένες όμως καλό θα ήταν να αναλογιστούμε ποιες είναι οι ανάγκες που θέλουμε να καλύψουμε ή ποιους φόβους προσπαθούμε να κρύψουμε πίσω από τέτοιες συμπεριφορές. Μια συμβουλή θα σας δώσω κλείνοντας.
Ο πραγματικός εαυτός μας σε άλλους αρέσει και σε άλλους όχι. Αν όμως κάθε φορά συμπεριφέρεσαι έτσι όπως αισθάνεσαι, τότε κανένας δεν μπορεί να σε κατηγορήσει πως δεν είσαι αληθινός.
Γιατί απλά είσαι ο εαυτός σου και σ’ όποιον αρέσει!
