Δείξε μου τις πληγές σου, να σου δείξω τις δικές μου..

Γράφει η Λιάνα

Και ξέρεις τι θέλω να κάνουμε μια απ’ τις δικές μας νύχτες, που θα ξεκουράζω το μυαλό μου δίπλα σου; Πόσο τρελλό μπορεί να σου φανεί…

Θέλω να παίξουμε μια παρτίδα αποκαλύψεων. Ένα παιχνίδι αλήθειας και ξεγυμνώματος. Να βγάλουμε από μέσα μας όση πίκρα μας έχει δώσει το παρελθόν. Από στιγμές, απώλειες, προδοσίες, χαμένους έρωτες, ψεύτικα λόγια.

Θέλω να αδειάσουμε τις ψυχές μας. Χωρίς κριτικές και παρεμβάσεις. Ο καθένας μας, να κάνει τον άλλον καθρέφτη του και να μιλήσει για όλα τα χρόνια που πέρασαν, σα να εξομολογείται στον ίδιο του τον εαυτό. Κι αν δακρύσουμε, αν θυμώσουμε, δεν πειράζει. Αρκεί που αυτή η σκιά που έχουμε στα μάτια, θα μαλακώσει λίγο.

Έχω ανάγκη να σου χαρίσω, να σου εμπιστευτώ, αυτά που με ράγισαν και έγινα αυτή που γνωρίζεις τώρα απ’την αρχή.

Επιθυμώ με όλη μου την καρδιά, να χαϊδέψω κάθε σου σημάδι, να το φροντίσω και όσο μπορώ να απαλύνω το θυμό που ξέρω ότι έχεις.

Το σπάνιο αμοιβαίο μοίρασμα ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, όταν περιλαμβάνει μόνο χαρές και γέλια, δεν είναι αληθινό. Γιατί η ζωή, δεν είναι δυνατόν, να μας χάρισε μόνο χαμόγελα. Όλοι μέσα μας κρύβουμε καλά τα χαστούκια που φάγαμε, φόβους, ανασφάλειες και απωθημένα, δημιουργήματα όλα από βιώματα. Και πάντα φοβόμαστε πως ο απέναντι μας θα μας κρίνει, αν τα φανερώσουμε.

Όχι λοιπόν. Θέλω εμείς να κάνουμε μια μεγάλη διαφορά. Να αλλάξουμε τους κανόνες και να μην αφήσουμε ούτε έναν μικρό αναστεναγμό απ’ τα παλιά που να μη μοιραστούμε. Γιατί το ξέρω, όπως το ξέρεις πως δε μας έχει χαριστεί τίποτα, πως περάσαμε από δύσβατα μονοπάτια.

Για όλα αυτά, όσο καιρό ακόμα θα μπορούμε να ζούμε σ’ αυτή την ιστορία, που δεν τολμάω, ούτε θέλω να τη γεμίσω χαρακτηρισμούς και ταμπέλες, χρειάζομαι να μην κρατήσουμε ούτε μια πτυχή μας μυστική.

Και είμαι σίγουρη, πως μετά από χρόνια, όταν θα κοιτάμε πίσω, σ’ αυτή τη γλυκιά και περίεργη περίοδο της ζωής μας, θα θυμόμαστε τις στιγμές μας και θα νιώθουμε το ανεκτίμητο και σπάνιο αίσθημα της ειλικρίνειας.