Γράφει η Ειρήνη Αντωνάκη
Μην με ρωτάς αν πέρασα δύσκολα, αμφιβάλλω εάν ξέρεις τι πέρασα. Μην με ρωτάς αν πόνεσε διότι ακόμα πληγές κλείνω. Ακόμη παλεύω να βρω αυτά που μου πήρες. Από την ημέρα που έφυγες προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου και ακόμα πέφτω.
Μην γυρνάς λοιπόν τώρα να ρωτάς πως πέρασα όταν εσύ ο ίδιος δεν ήσουν εδώ να δεις. Σε όλο αυτό το διάστημα το πιο δύσκολο πράγμα που χρειάστηκε να κάνω ήταν να υποκριθώ στους γύρω, σε εσένα, σε εμένα ότι όλα ήταν καλά ενώ στη πραγματικότητα όλα πηγαίνανε στράφι.
Δεν έχεις το δικαίωμα να ρωτάς πώς πέρασα σε όλη αυτή τη κατάσταση που εσύ μου άφησες φεύγοντας, μόνη μου ήμουν τότε, μόνη μου είμαι και τώρα. Η μόνη διαφορά είναι ότι συνήθισα χωρίς εσένα και είναι καλύτερα έτσι, μακριά ο ένας από τον άλλον γιατί όσο είσαι κοντά μου η καταστροφή είναι σίγουρη.