Γράφει ο Τριστάνος
Δεν ήσουν αγάπη, ήσουν τελικά μια οφθαλμαπάτη…
Μπορούσες εύκολα να παρασύρεις το βλέμμα μου και τις αισθήσεις μου σε λάθος συμπεράσματα, με μια εξαιρετική μαεστρία – λες και είχες γεννηθεί γι’ αυτό.
Σαν εκείνα τα κόλπα που κάνουν οι μάγοι και χωρίζουν τους ανθρώπους στα δύο, έτσι και συ με έκοβες κομμάτι – κομμάτι και με έδινες βορά στις ορέξεις σου, για να ικανοποιήσεις το αρρωστημένο “εγώ” σου.
Μπορούσες να διαστρεβλώσεις πράγματα και γεγονότα, παρουσιάζοντας τα με έναν τρόπο, που δεν άφηναν περιθώριο αμφισβήτησης.
Ήταν εκείνο το χαμόγελο, που κάθε μου άμυνα την διέλυε και εύκολα μπορούσε να με αποπροσανατολίσει, επειδή η ίδια μου η ψυχή το ήθελε.
Ήταν εκείνα τα μάτια, που τον παράδεισο αντίκριζα σε κάθε κοίταγμα τους. Εκείνα τα χείλη, που η γλύκα τους αιχμάλωτο με κρατούσαν, σαν ναρκομανή που θέλει τη δόση του.
Σταγόνες με το δηλητήριο του πόθου, που αργά έμπαιναν στο κορμί μου και με οδηγούσαν σε ένα εκστατικό παραλήρημα, κάνοντας σε εξάρτηση, για να κρατηθώ στη νιρβάνα μιας ουτοπικής ευτυχίας.
Δεν ήθελα να ξυπνήσω από το όνειρο και δεχόμουν κάθε “ναρκωτικό” σου, που μπορούσε να με κρατήσει στο λήθαργο της συναισθηματικής εξουσίας σου.
Αρνιόμουν να δω το οφθαλμοφανές και ξεγελούσα τον ίδιο μου τον εαυτό, σε μια εσωτερική ανάγκη, ότι θα ήταν τα πράγματα όπως ακριβώς τα ήθελα…
Παιχνίδι έγινα στα χέρια σου, έρμαιο στα κύματα της θάλασσας σου, που με κατεύθυναν σε όποιον προορισμό με πήγαινες.
Δεν ήθελα καμία άλλη άποψη να ακούσω, δεν μου άρεσε, δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι δεν ήμουν ο μοναδικός έρωτας στη ζωή σου.
Δεν ήθελα να πιστέψω ότι άλλα χέρια σε αγγίζουν και άλλα χείλη ταξιδεύουν στο κορμί σου. Ότι με τα ίδια αστεία γελάτε, ότι με τα ίδια τραγούδια ερωτεύεστε και στο ίδιο φεγγάρι υπόσχεσαι αιώνια αγάπη.
Μια οφθαλμαπάτη ήσουν ρε γαμώτο, μια λάμψη που με στράβωσε και χάθηκε κάθε φως λογικής. Ένα ψέμα από εκείνα που στο τέλος του έργου παρακαλάς να έχεις κάνει λάθος και όλα να ανατραπούν…μα ποτέ δεν ανατράπηκαν.
Και ξέρεις ποιο είναι το αστείο; Ήσουν το ομορφότερο ψέμα της ζωής μου. Αυτό που ποτέ δεν κατάφερα να ξεπεράσω.
Αυτό που καρφώθηκε βαθιά μέσα στην καρδιά μου και ακόμη και η πληγή που δημιούργησε, από το αίμα που στάζει, ανθίζουν τριαντάφυλλα, που άλλες φορές με σκίζουν στα δύο και κάποιες άλλες με γεμίζουν με υπέροχα αρώματα.
Και ξέρεις κάτι, μου άρεσε τελικά.
Και ακόμη μου αρέσει!
Πάλι θα σε πίστευα ρε κι ας ήξερα πως είσαι ψέμα.
Διότι με έκανες να νιώσω, όπως ποτέ άλλοτε δεν έχω νιώσει!
Και παρόλο που ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος, αν τη ζωή μου άρχιζα ξανά απ’ την αρχή, πάλι το ίδιο θα έκανα.
Αγάπη μου….
