Γράφει η Ιωάννα Ιακωβίδου
Τα “περίπου”και τα “ίσως” δε μου ταίριαζαν ποτέ.
Εγώ έμαθα να αγαπώ ξεκάθαρα και με δύναμη κι εσύ ακόμη ψάχνεις να βρείς απαντήσεις μέσα σου.
Η αγάπη κι ο έρωτας σου ήταν υποθέσεις που έκανες για πολύ καιρό κι εγώ τα θεωρούσα δεδομένα, τι αφέλεια.
Λόγια και μεγάλες δηλώσεις που έγιναν “ίσως” και “αλλά”.
Πίστευα πως ήξερες τι ήθελες μα έκανα λάθος.
Άκου λοιπόν κάτι και θυμήσου το την επόμενη φορά που θα πείς πως αγαπάς.
Η αγάπη δε σηκώνει εγωισμούς, παιχνίδια ισχύος και πείσματα.
Όταν αγαπάς το δηλώνεις κάθε μέρα, με κάθε σου κίνηση, με κάθε σου λέξη, γίνεσαι στήριγμα και δε λείπεις ποτέ από δίπλα του, δε χάνεις τον εαυτό σου μα ίσα-ίσα τον βρίσκεις.
Γίνεσαι ήλιος και ζεσταίνεις τον άνθρωπο σου.
Δε γίνεσαι βροχή στα μάτια του με τα “δε ξέρω” και τα “ίσως”.
Δεν αφήνεις στην ανασφάλεια τον άνθρωπο σου πως να στο πω, αλλιώς φεύγει σε χαιρετάει και χαμπάρι δε παίρνεις.
Που πήγε άραγε η έπαρση σου ; Που πήγε η μεγάλη ιδέα του συστήματος γραμματόσημο; εκείνο το, σε φτύνω για να κολλήσεις ; Έπαιξες κι έχασες μάλλον.
Γιατί τώρα που τα κατέστρεψες όλα με ρωτάς τι θα κρατήσω από σένα ; Αν αφήνεις κάτι δικό σου μέσα μου ;
Να σου πω λοιπόν τι θα κρατήσω.
Ένα ίσως κι ένα αλλά, αυτά που όσο καιρό ήμασταν μαζί τα έφερνες μπροστά μου κάθε τόσο.
Ίσως λοιπόν να ήμουν πολλή για σένα, ίσως να σε έπνιξα με την αγάπη μου και την προσοχή μου, ίσως πάλι να είσαι απλά ανίκανος να αγαπήσεις και να εκτιμήσεις το δώρο αυτό.
Ίσως σε μια άλλη εποχή, με άλλες συνθήκες όπως είπες τα πράγματα να ήταν αλλιώς.
Μα τις συνθήκες να ξέρεις τις φτιάχνουμε εμείς όταν θέλουμε.
Αλλά σίγουρα εγώ ξέρω να αγαπώ κι εσύ όχι, εγώ είμαι το φως κι εσύ το σκοτάδι.
Και σίγουρα σπατάλησα αρκετό χρόνο να σκέφτομαι αν ένιωσες πραγματικά κάτι.
Αυτά αφήνω λοιπόν πίσω μου φεύγοντας από σένα, ένα ίσως κι ένα αλλά.
Τι αστείο να λες αυτές τις δυο λέξεις όταν μιλάμε για αγάπη.
Η αγάπη δίνει εξετάσεις κάθε μέρα και καμιά φορά μένει μετεξεταστέα . Τότε θα πρέπει να δώσει τις εξετάσεις της απ’την αρχή και ίσως να μην περάσει.