Γράφει η Αντζέλικα Θεοφανίδη
Δεν βλέπουμε όλοι το ίδιο, ακόμη και αν κοιτάμε το ίδιο πράγμα.
Έχω καταλάβει πως αν και ζούμε όλοι κάτω από τον ίδιο ουρανό, δεν έχουμε όλοι τον ίδιο ορίζοντα και δεν μας μαγεύει όλους ένας έναστρος ουρανός. Δεν μας συγκινούν όλους τα υγρά φτερά μιας πεταλούδας που παίζουν διαρκώς με τα χρώματα μιας φλογερής ανατολής. Δεν μας αγγίζει όλους ο ήχος της κουκουβάγιας που βασιλεύει στους σκοτεινούς ουρανούς, καθώς αφηνόμαστε αργά στην αγκαλιά του Μορφέα.
Ο κάθε άνθρωπος διαφορετικός, διαφορετική και η οπτική του προς τα πράγματα, διαφορετική και η αντίληψη του. Δεν μας συνεπαίρνει όλους η εξωτερική ομορφιά μιας γυναίκας ή ενός άντρα. Υπάρχουν αυτοί που τους συνεπαίρνει η αύρα, το βλέμμα, η φωνή, το κούμπωμα των ψυχών. Αυτά δεν έχουν να κάνουν με ένα ωραίο σώμα.
Κρύβουν αισθήσεις που το γυμνό μάτι δεν μπορεί να δει. Κρύβουν αισθήσεις που μόνο το σώμα μπορεί να ακούσει. Ένα σώμα που βρίσκει πλήρη ταύτιση με το σώμα απέναντι του. Όμορφο για μένα, με ένα τρόπο διαφορετικό από αυτό που ονομάζουμε οι περισσότεροι όμορφο.
Η ομορφιά αυτού του κόσμου είναι υποκειμενική. Δεν υπάρχει τίποτα αντικειμενικά όμορφο. Μια όμορφη γυναίκα μπορεί να μην είναι όμορφη στα μάτια αυτού που τη βλέπει. Δεν είναι όμορφη γιατί για αυτόν η ασχήμια της πηγάζει από αλλού και σκεπάζει την υποτιθέμενη ομορφιά το προσώπου ή του σώματος της.
Όπως και το αντίθετο. Μια άσχημη κατά τον κόσμο γυναίκα, και εδώ τονίζω πως δεν υπάρχουν άσχημοι άνθρωποι μόνο άσχημες ψυχές, μπορεί να είναι στα μάτια κάποιου η ομορφότερη ύπαρξη επί γης.
Έχουμε ακούσει άπειρες φορές την ατάκα «τι της βρήκε» και «τι του βρήκε» και θα την ακούσουμε άλλες τόσες. Του βρήκε και της βρήκε αυτό που εμείς, οι άλλοι δεν μπορούμε να δούμε, γιατί πολύ απλά το κούμπωμα δεν είναι κάτι που φαίνεται.
Το κούμπωμα είναι η όμορφη επικοινωνία δύο σωμάτων που ομορφαίνουν ο ένας τον κόσμο του άλλου, μη έχοντας ανάγκη να αποδείξουν εάν είναι όμορφοι προς τα έξω. Είναι η δική τους ομορφιά ενάντια στην ασχήμια αυτού του κόσμου.
