Γράφει η Μαρία – Γεωργία Σαντορινιού
Είναι εκείνα τα τραγούδια που δεν είναι απλά λόγια και μελωδίες.
Είναι κάτι το δυνατό.
Είναι μνήμες και συναισθήματα.
Ξυπνούν την χαρά.
Θάβουν την μελαγχολία.
Είναι μια ελπίδα.
Δίνουν ένα φως μέσα σου.
Είναι η φωνή σου για το αύριο.
Εκείνα τα τραγούδια, γεμάτο πάθος και έρωτα.
Κλείνεις τα μάτια και ξαναβιώνεις όλο το σκηνικό μπροστά σου.
Το πρώτο σου φιλί που αντάλλαξες με τον έρωτα σου.
Το πρώτο σου χαστούκι που έδωσες, γιατί δεν υπήρχε τελικά χημεία.
Ένα τραγούδι, το ονόμασες αγάπη.
Ένα άλλο έρωτα.
Ένα άλλο αντοχή.
Μα είναι λέξεις, τίποτα το ιδιαίτερο.
Είναι λέξεις και μουσική.
Είναι άψυχες λέξεις.
Χωρίς νόημα και ουσία.
Χωρίς ρυθμό και σημασία.
Είναι λέξεις και όταν τις ενώσεις γεννούν συναισθήματα.
Σχηματίζουν την χαρά.
Σχηματίζουν τα δάκρυα.
Αυτές οι άυλες λέξεις.
Τραγούδια που σου πολιορκούν το μυαλό.
Τραγούδια που σου κερδίζουν την καρδιά.
Τραγούδια που σου αγγίζουν την ψυχή.
Τραγούδια με λέξεις και ήχο.
Τίποτα το ιδιαίτερο.
Οι λέξεις έχουν κάτι δυνατό.
Οι λέξεις τελικά έχουν συναίσθημα.
Και όπου συναίσθημα βάλε την ζωή.
Οι λέξεις έχουν ζωή.
Η μουσική έχει συναίσθημα.
Η μουσική είναι ζωή.
