Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου
Ξέρεις τι πονάει; Όταν με την ενηλικίωση, με τις αλλαγές στην ζωή σου έρχεται και συνειδητοποίηση.
Η συνειδητοποίηση πως ενώ εσύ έχεις κάποιους ανθρώπους σε ορισμένες θέσεις στη ζωή σου, κάπου ψηλά, δεν είσαι κι εσύ το ίδιο ψηλά, αντίστοιχα στις δικές τους.
Άνθρωποι που μόλις πριν λίγο καιρό πριν λίγες στιγμές μια ανάσα πριν πίστευες πως ήταν τα στηρίγματα σου η άνθρωποι σου οικογένεια σου ξαφνικά καταλαβαίνεις πως εσύ δεν είσαι το αντίστοιχο δικό τους.
Και αυτό που πονάει περισσότερο είναι η μοναξιά που συνοδεύεται με αυτή την συνειδητοποίηση. Είναι το αίσθημα πως τελικά δεν ανήκεις πουθενά, είσαι μόνος, να παλεύεις να κρατηθείς να πατήσεις τα πόδια σου.
Μόνος σε ένα κόσμο αχανές τεράστιο. Πόσοι άνθρωποι άραγε είναι μόνο εσύ τη στιγμή.
Πόσοι άνθρωποι προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους πόση μοναξιά τους έχει επέλθει από επιλογή και όχι ως αποτέλεσμα.
Δεν ξέρω τι πονάει περισσότερο τελικά. Δεν πειράζει ξέρεις τι πρέπει να σκέφτεσαι; Πως εσύ ίσως κάπου κάποτε βρεις τους ανθρώπους που θα εκτιμήσουν αυτό που έχεις την καρδιά σου εκείνοι όμως δεν θα έχουν την ευκαιρία να έχουν ποτέ ξανά εσένα γιατί όσο κι αν δείχνεις πως δεν έχει αλλάξει κάτι στην καρδιά σου ένα κομμάτι έχει σπάσει.
