Δεν θέλω να είμαι ο κόσμος σου.. να με καταλαβαίνεις και να σε καταλαβαίνω θέλω!

Γράφει η Ντέμη Κάργατζη

Είμαι λες, ο κόσμος σου όλος.

Όχι! Δε θέλω εγώ ούτε κατά διάνοια να είμαι ο κόσμος σου.
Θέλω να κατανοώ εγώ τον δικό σου τον κόσμο, τον μοναδικό σου πλανήτη κι εσύ τον δικό μου τον μονάκριβο.

Θα μπαίνω εγώ πού και πού στη ζωή σου,  θα επισκέπτεσαι κι εσύ μερικές φορές τη δική μου.

Αργά αργά, κι όχι γρήγορα! Σταθερά κι υπομονετικά, όχι με βιασύνη!
Οι δυο ζωές αυτές, οι δύο μοναδικές, θα γίνουν μια.

Θα γίνουν ένας κόσμος, τόσο μεγάλος. Έτσι μονάχα υπάρχει ελπίδα να συνυπάρξουν οι άνθρωποι, έτσι μονάχα χτίζονται οι ανθρώπινες σχέσεις.

Έτσι μονάχα παραμένουν άφθαρτες κι αναλλοίωτες στο χρόνο.

Κι έτσι ποτέ δε θα χρειάζεται να διαλυθούν. Μάντεψε λοιπόν, τώρα πια, γιατί δε θέλω.

Κατάλαβε. Γιατί αν ήμουν εξαρχής ο κόσμος σου όλος, όλα θα ήταν ένα λάθος.

Μια παταγώδης αποτυχία χωρίς κανένα απολύτως νόημα.