Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή.
Ποτέ δε μου άρεσε το ροζ. Το θεωρούσα πάντα τόσο άχρωμο, τόσο λειψό, τόσο βαρετό… Σα να ‘ταν ξεβαμμένο. Πάντα μου άρεσαν τα χρώματα τα έντονα, αυτά που έχουν δυναμισμό, που μαγνητίζουν το βλέμμα.
Έτσι είμαι και με την αγάπη. Ποτέ δε μου άρεσε το ροζ, το χλιαρό, το γλυκανάλατο. Ποτέ δε ζήλεψα τις αγάπες που όλα είναι ρόδινα και παραμυθένια. Γιατί αυτό μου φαίνεται αφύσικο. Σαν να λείπει η ένταση, το πάθος.
Τη δικιά μας την αγάπη τη ζωγραφίζω με έντονα χρώματα. Βάζω το κόκκινο του έρωτα και του πάθους, το πράσινο της ελπίδας, το πορτοκαλί της χαράς, το μπλε της ηρεμίας, το κίτρινο της ζήλιας, ακόμα και το μαύρο του θυμού. Χρώματα με πάθος, που ανακατεύονται πάνω στον καμβά και εναλλάσσονται, όπως ακριβώς και οι στιγμές μας.
Δε θέλω μια αγάπη ροζ. Θέλω μια αγάπη γήινη, αληθινή, γεμάτη χρώματα. Να ερωτεύομαι, να ζω στο κόκκινο, να παθιάζομαι μαζί σου. Να αφήνομαι και να μη με νοιάζει. Να σ’ ακολουθώ κι όπου μας βγάλει. Να μου λες «πάμε» και να μη με νοιάζει πού.
Θέλω να είμαστε αυθόρμητοι κι αληθινοί. Να σε γουστάρω και να μη ντρέπομαι να στο δείξω. Να με γουστάρεις και να το δείχνεις κάθε στιγμή. Να σε κοιτάω κατάματα και το βλέμμα σου να πετάει σπίθες, να με κοιτάς και το βλέμμα μου να σου φανερώνει τον πόθο μου για σένα. Να μ’ αγκαλιάζεις και να κολλάω πάνω σου, να γίνομαι ένα με το σώμα σου, να μυρίζει το δέρμα μου το άρωμά σου.
Να με φιλάς και να χάνομαι στη δίνη του φιλιού σου, να ανασαίνω την ανάσα σου, να ρουφάς την πνοή μου. Να παθιάζεσαι μαζί μου, να μην μπορείς να τραβήξεις τα χέρια σου από πάνω μου, να μη μπορώ να ξεκολλήσω από σένα. Να ψιθυρίζεις ερωτόλογα στ’ αυτί μου και να μην τελειώνει ο ήχος τους.
Δε θέλω τα ημίμετρα, το σχεδόν, το περίπου, το λίγο. Θέλω τα πάντα στο πολύ, στο μέγιστο, στο απόλυτο. Δε θέλω να εγκλωβιστώ σε ανούσιους συμβιβασμούς, απ’ αυτούς που τον έρωτα τελικά τον σκοτώνουν. Θέλω να μπορώ να αφήνομαι στα πάθη μου, να ζω τα συναισθήματά μου. Θέλω να νιώθω την ανάγκη σου κάθε στιγμή, να χαίρομαι όταν είμαστε μαζί, να μου λείπεις όταν είμαι μακριά σου.
Δε θέλω αμήχανες σιωπές και βλέμματα χαμηλωμένα. Θέλω να με κοιτάς κατάματα και η ματιά σου να φανερώνει την ψυχή σου. Θέλω να ακούω τα λόγια σου, να ακούω την αλήθεια σου, ακόμα κι αν αυτή δε μου αρέσει. Θέλω η σιωπή μας να έχει ήχο. Να μη μιλάμε και το «σ’ αγαπώ» να το ακούμε να πλανάται στον αέρα.
Θέλω να μη φοβόμαστε να διαφωνήσουμε. Το προτιμώ απ’ τα μισόλογα και την ανοχή, που κάνουν τη σχέση μουντή και άχρωμη. Ακόμα και να τσακωθούμε δε με νοιάζει. Θα πει πως θέλουμε η σχέση να κρατήσει, γι’ αυτό φωνάζουμε, γι’ αυτό θυμώνουμε, γι’ αυτό διεκδικούμε. Αρκεί να ξέρω ότι είμαστε εκεί, κι οι δυο μαζί, και πολεμάμε για την αγάπη μας.
Και όταν πάω να ξεφύγω θα με πάρεις αγκαλιά και θα μου κλείσεις το στόμα μ’ ένα βαθύ φιλί. Να σταματήσω να φωνάζω. Και θα με εγκλωβίσεις στην αγκαλιά σου, να μη μπορώ να σου φύγω. Και θα με ρίξεις στο πάτωμα και θα κάνουμε έρωτα με πάθος. Και μετά δε θα θυμόμαστε καν γιατί τσακωθήκαμε.
Θέλω χαμόγελα, πολλά χαμόγελα! Θέλω να χαίρομαι το κάθε λεπτό μαζί σου. Να μοιραζόμαστε στιγμές ασήμαντες, που όμως θα μας δένουν μ’ έναν άλυτο δεσμό. Θέλω το γέλιο μας να αντηχεί τριγύρω και να γεμίζει τις καρδιές μας. Να ενθουσιάζομαι με καθετί που κάνεις, να μοιράζομαι μαζί σου ό,τι αγαπώ.
Θέλω μια αγάπη αληθινή, πραγματική. Που δε θα μας φυλακίσει σε όρια και πρέπει. Που θα μας δώσει χώρο να εξελιχθούμε. Που θα μας δίνει την ελευθερία να επιλέγουμε να είμαστε μαζί. Να μη σκεφτόμαστε πριν εκφραστούμε. Να ζούμε την κάθε μας στιγμή σαν να μην υπάρχει αύριο. Να μη μας νοιάζει το «για πάντα» μα μόνο το «μαζί». Γιατί μόνο έτσι η ζωή μας θα είναι γεμάτη χρώματα. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να κάνουμε αυτό το «μαζί» να διαρκέσει «για πάντα».
LoveLetters
