Γράφει η Σοφία Δημητριάδου
Σκέφτηκες ποτέ πόσο ξεφτίλας έχεις γίνει;
Μετά από τόσες σιωπές, τόσα ψέματα και ανούσιες συγγνώμες, περιμένεις να φερθώ πολιτισμένα και να αναβιώσουμε το πάθος μας;
Αηδία, μόνο αυτή η λέξη μου έρχεται στο μυαλό όταν σε σκέφτομαι. Αηδία. Από τα μεγαλύτερα λάθη που έχω κάνει ήταν που άφησα τον εαυτό μου να ξεχάσει και κάλυπτα τις απειλές σου και τα φεύγω σου.
Το χαστούκι που σου έδωσα είναι λίγο μπροστά σε όλα αυτά που έχω περάσει και τραβήξει από εσένα. Στο μυαλό μου συνεχόμενες εκρήξεις γίνονται σε κάθε σου μήνυμα και προσπάθεια επανασύνδεσής. Τρελαίνομαι από θυμό που έχεις το θράσος μετά από την προδοσία σου να με ζητάς ξανά. Να προσπαθείς να βρεις την λύση.
Μην απορείς λοιπόν που κατέστρεψα όλα σου τα έπιπλα, το μαχαίρι που κρατούσα έπρεπε κάπου να χρησιμοποιηθεί γιατί αλλιώς θα τρελαινόμουν και δεν ξέρω που αλλού ή σε ποιον άλλον θα το χρησιμοποιούσα. Για το δικό σου το καλό λοιπόν, σταμάτα αυτήν την ανούσια προσπάθεια και τις ανούσιες δικαιολογίες, φύγε και μην σε ξανά δω στον δρόμο μου. Γιατί πλέον δεν θα αφήσω άλλο τον εαυτό μου στην αναμονή και αυτήν την φορά θα δράσω χωρίς περιορισμούς και ντροπές.
Γιατί η αγάπη είναι πόλεμος, ένας πόλεμος επιβίωσης, είτε θα βγεις νικητής ή χαμένος, σε όποιο στρατόπεδο και να βρίσκεσαι.
Έτσι λοιπόν, δεν θα αφήσω τον εαυτό μου να χαθεί μέσα στο γκρίζο και το αδιάφορο επειδή ένας έρωτας πέθανε. Επειδή πλέον δεν θα είμαι στην αγκαλιά σου. Όχι, δεν θα διαλέξω την επιλογή του «φύγε», την επιλογή του φόβου και του συνεχόμενου τρεξίματος από την ίδια την ζωή. Δεν θα μισώ την αγάπη, επειδή εσύ δεν ήσουν. Δεν θα προσπαθήσω να ξεχάσω και να μπω σε μία κατάσταση λήθης. Είναι κρίμα να αφήσω αυτό το οδυνηρό χτύπημα της ζωής να πάει χαμένο.
Θα τρέξω ξανά προς τα χρώματα που τόσο αγαπώ και θα βρω ξανά ανθρώπους που θα χρωματίζουν την ζωή μου.
Όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί θέλω.