Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Πάντα σε ετούτο τον κόσμο υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν εις τον αιώνα των αιώνων δυο κατηγορίες ανθρώπων.
Από την μια είναι εκείνοι που ψάχνουν ενόχους τριγύρω τους, εκείνοι που για τα πάντα τους φταίνε πάντοτε οι άλλοι, γιατί δεν γίνεται να φταίνε οι ίδιοι, δεν μπορεί η τελειότητα τους να έχει κάνει ποτέ της λάθος. Είναι εκείνοι που ψάχνουν εναγωνίως να ξεσπάσουν τα ψυχικά τους τραύματα σε αθώους ανθρώπους, που ξεκαβλώνουν πάνω σε καλόψυχους ανθρώπους και που βολεύει τρελά να τους χρεώνουν την δικοί τους ανημποριά.
Είναι εκείνοι οι μικρούτσικοι άνθρωποι, οι ψυχικά ανάπηροι, που δεν αντέχουν να παραδεχτούν ότι λαθεύουν, κι έτσι θα πρέπει να μεταβιβάζουν τα λάθη τους σε εξιλαστήρια θύματα. Εκείνοι οι αιώνια ανώριμοι τύποι, που τους καθρέφτες τους έχουν για να φτιάχνουν το έξω τους και πότε το μέσα τους, που είναι μανούλες στην κριτική, μα δεν ξέρουν τι σημαίνει η λέξη αυτοκριτική.
Είναι αυτοί οι θρασύδειλοι, που λένε. λένε, λένε, μα ποτέ δεν τολμούν να κάνουν…
Κι από την άλλη είναι οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν τις ευθύνες των πράξεων, των έργων, και των λόγων τους.
Οι άνθρωποι που το τσαλάκωμα τους πηγαίνει πολύ και τους κάνει ακαταμάχητα γοητευτικούς, μα πιο πολύ, τους κάνει ακαταμάχητα αληθινούς.
Οι άνθρωποι που όταν ζητούν συγγνώμη βγαίνει μέσα από την ψυχή τους, που εννοούν κάθε λέξη τους, που εννοούν και τιμούν με την κάθε έννοια του τον όρο ανθρωπιά.
Είναι οι αθεράπευτα ειλικρινείς που ανυποχώρητα δίνουν την ψυχή τους σε ότι κρίνουν ότι το αξίζει. Οι τύποι που δεν θα σε προδώσουν και δεν θα σε πουλήσουν ποτέ, ότι κι αν γίνει.
Είναι οι ανθρώποι που ξεστομίζουν συχνότατα την φράση “εγώ φταίω” και που πρώτα κοιτάζουν μέσα τους κι ύστερα γύρω τους. Οι άνθρωποι αυτογνώστες, οι ατελείς τέλειοι άνθρωποι, οι αυτοτσαλακωμένοι κι οι αυτόφωτοι. Οι άνθρωποι που κάνουν τον κόσμος μας να αντέχεται, από την ασχήμια και την δυσοσμία των πρώτων.
Είναι οι άνθρωποι με το περίσσευμα λεβεντιάς και μπέσας, που τολμούν να σταθούν στους καθρέφτες τους δίχως να ντρέπονται για αυτό που αντικρίζουν και δίχως να κρύβονται πίσω από το δάκτυλο τους. Είναι οι εντελώς ανθρώπινοι άνθρωποι, που πολλές φορές μπροστά στον καθρέφτη τους φτύνουν τα μούτρα τους, όταν τα έχουν κάνει σκατά, και δεν ψάχνουν αλλού να βρουν φταίχτες.
Για πήγαινε λοιπόν λίγο κι εσύ και στάσου μπροστά στον καθρέφτη σου, και πες τι αντικρίσεις;
Βλέπεις έναν τέλειο απ’ έξω άνθρωπο ή μια ψυχή καθαρή και γυμνή;
Βλέπεις έναν κριτή ή έναν κρινόμενο;
Βλέπεις μια τελειότητα ή τσαλακώματα;
Βλέπεις έναν αμέμπτου ηθικής δικαστή ή έναν εν δυνάμει ένοχο;
Βλέπεις έναν φταίχτη ή κάποιον που ψάχνει συνέχεια για φταίχτες;
Το αντέχεις αυτό που αντικρίζεις ή γυρνάς από την άλλη γιατί δεν τολμάς να παραδεχτείς την ψυχική σου ασχήμια;
Ε, για πες την αλήθεια αν σου βαστάει, τι βλέπεις, ποια κατηγορία από της δυο σχηματίζεται στο είδωλο που σε κοιτάζει;
Join the discussion