Γράφει η Τζένη Γιαννοπούλου
Ναι, ναι, ξέρω. Είμαι γκρινιάρα, είμαι ανάποδη, είμαι γλωσσού. Για πες, τι άλλο; Τι; Μ’ αγαπάς είπες;
Πώς με αγαπάς, όταν δεν δέχεσαι αυτό που είμαι; Τι σόι αγάπη είναι αυτή; Αγαπάς δηλαδή μόνο τα στοιχεία μου που σου αρέσουν; Που σε βολεύουν; Θες να αλλάξω αυτά που σε ενοχλούν; Θα στο χαλάσω φίλε μου! Δεν είναι αγάπη αυτό.
Με γνώρισες και όπως εσύ λες, με ερωτεύτηκες έτσι ακριβώς όπως είμαι. Όπως κι εγώ εσένα. Σίγουρα δεν μπορούμε να μάθουμε και να γνωρίσουμε τα πάντα για τον άλλο από την πρώτη στιγμή. Έναν άνθρωπο τον μαθαίνεις όσο τον ζεις. Τις ιδιοτροπίες του, τα ελαττώματά του, τα πλεονεκτήματά του, αυτά που μας τρελαίνουν σε αυτόν και μας βγάζουν έξω από τα ρούχα μας, αλλά και αυτά που λατρεύουμε.
Και δε σου ζητάω να αγαπήσεις αυτά που δε σου αρέσουν. Κανείς δεν μπορεί να το κάνει κι όποιος πει το αντίθετο, λέει ψέματα. Σου ζητάω όμως να τα αποδεχθείς γιατί είναι κομμάτι μου. Όπως κι εγώ αποδέχομαι τα δικά σου. Ή μήπως νομίζεις ό,τι εσύ είσαι τέλειος; Συγγνώμη που θα στο χαλάσω αλλά δεν είσαι. Κανείς μας δεν είναι.
Και αγάπη δεν είναι να βρεις το τέλειο κι αν δε το βρεις να προσπαθήσεις να το αλλάξεις μέχρι να γίνει στα μέτρα σου. Τι το πέρασες εδώ; Λαϊκή; “Δώσε δυο κιλά πατάτες και να είναι τάδε μέγεθος και τάδε σχήμα”; Δεν είναι έτσι οι σχέσεις και η αγάπη! Τον άλλο τον δέχεσαι όπως είναι, κι αν δεν μπορείς να το κάνεις σημαίνει πως αυτός ο κάποιος δεν είναι για σένα, οπότε ας τον να πάει στην ευχή και μη τον τυραννάς.
Δεν είμαστε φίλε μου οι άνθρωποι από πηλό να μας πλάσεις όπως θες. Κι αν θέλει κάποιος να αλλάξει κάτι στον εαυτό του θα το κάνει μόνος του και όταν θέλει αυτός. Όπως έχεις την απαίτηση να σε δεχτούν για αυτό που είσαι, μάθε να κάνεις το ίδιο. Κι αν δε μπορείς, μείνε μόνος στην “τελειότητα” σου!
