Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης
Δεν με νοιάζει αν θα κρατήσει «για πάντα», αλλά μετά από χρόνια να λέω «το έζησα»!
Μην μου μιλάς για το τέλος, θέλω να ζούμε την κάθε μέρα.
Δεν ξέρω αν θα τελειώσει η ζωή μας μαζί, δεν ξέρω αν θα αντέξουμε μέχρι το τέλος, δεν ξέρω αν θα χαράξουμε «για πάντα» ο ένας τη ζωή του άλλου.
Ξέρω όμως, ότι θέλω στο τέλος, να λέω πως «το έζησα και άξιζε».
Θέλω να θυμάμαι τα γέλια μας, τα ταξίδια μας, τις νύχτες που μας έπαιρνε ο ύπνος αγκαλιά με τα σώματά μας μπερδεμένα, ξέπνοους από τον έρωτα, τον πόθο και το πάθος.
Θέλω να θυμάμαι τα χείλια μου δαγκωμένα από τα φιλιά σου.
Θέλω να μπορώ να πω «άξιζε».
Γι’αυτό σου λέω, άσε το αύριο εκεί που του αρμόζει. Άσε και το τέλος για όταν είναι η ώρα του να έρθει. Άσε και τα σχέδια για παρακάτω κι έλα να περπατήσουμε χέρι χέρι.. έλα να πάμε για φαγητό και να μιλήσουμε για εμάς. Έλα να προγραμματίσουμε τι θα κάνουμε το Σαββατοκύριακο και να χαθούμε στην πόλη μέσα σε μυρωδιές και μουσικές.
Κι όταν από την κούραση της καθημερινότητας δεν θα παλεύουμε ούτε να πάμε μέχρι το κρεβάτι, έλα να χωθούμε αγκαλιά στον καναπέ και να μας αποπάρει εκεί ο ύπνος.
Έλα να χτίσουμε μια ζωή μέσα στην καθημερινότητα. Μια ζωή τέτοια, που όταν έρθει το «για πάντα», θα μοιάζει με το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου.
