Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν μιλούν.

Γράφει η Κωνσταντίνα Σταμπουλή 

Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν μιλούν. Μπορεί στην αρχή αυτή η σιωπή, να τους προσδίδει μια γοητεία, δε λέω, όμως, όσο περνάει ο καιρός, η σιωπή μοιάζει με ένα μεταξωτό κουκούλι, που καλύπτει το άδειο, το κενό, το αποχαυνωμένο τίποτα. Το τίποτα, αυτό που επιμένει στο λίγο, χωρίς σκοπούς και βλέψεις, για να γεμίσει έστω και λίγο από ένα κάτι.

Σπουδαίο προσόν η γλώσσα. Άπειρα συστήματα εφευρέθηκαν και τελειοποιήθηκαν με σκοπό να επικοινωνήσουν οι άνθρωποι τις ανάγκες και τα συναισθήματά τους. Προφορικά, γραπτά, νοηματικά, σωματικά, διαδικτυακά μηνύματα φεύγουν απ’ τους πομπούς και πηγαίνουν στους δέκτες, περιμένοντας μιαν ανταπόκριση, απόδειξη ότι κάποιος, εισπράττει και αποδίδει κατανόηση.

Πώς γίνεται, λοιπόν, με όλα τα μέσα στα χέρια μας, με τόση γνώση και πληροφόρηση, να υπάρχουν άνθρωποι, που αρνούνται να καταλάβουν, που αγνοούν την ύπαρξη του “δούναι και λαβείν” της επικοινωνίας;

Είναι σαν να υπάρχουν άνθρωποι των σπηλαίων, που τους δόθηκε μια εμφάνιση μοντέρνα, μα κατά βάθος, δεν έχουν ιδέα από λέξεις και σημασίες, από έννοιες…

Η ζωή τους περνά και χάνεται, μα εκείνοι, παρότι έχουν πάνω τους εμφανή σημάδια του χρόνου, δεν έχουν ζήσει ούτε μια μέρα πραγματικής ζωής. Τρομάζουν, στην ιδέα της μάθησης, της εξερεύνησης, της προσπάθειας. Όσο λιγότερο παιδευτούν πνευματικά και σωματικά, τόσο το καλύτερο.

Τυλιγμένοι στον απόλυτο ωχαδερφισμό τους, έχουν επιβάλλει μια πνευματική ατροφία στον εαυτό τους, με αποτέλεσμα, όταν συναντούν μια σκέψη άλλου εγκεφάλου, είτε την υιοθετούν για να μη νιώθουν ότι ξεχωρίζει η άγνοιά τους είτε τη σνομπάρουν και την απορρίπτουν αφιλτράριστη, όταν αυτή κάνει πως τους στριμώχνει.

Μοιάζουν με παράσιτα, από αυτά που κολλάνε πάνω σου, για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Είσαι κοντά τους και νιώθεις να κολλάς από τη γλίτσα τους. Κι όσο παρασιτούν ενάντιά σου, τόσο περισσότερο αηδιάζεις. Μπαίνεις στο μπάνιο και τρίβεις με μανία το σφουγγάρι επάνω σου, λες και θα φύγουν, μα αυτοί, έχουν ριζώσει κι ένα σφουγγάρι δεν είναι αρκετό να τους απομακρύνει.

Κι όλο τραβάς, τραβάς το σκοινί της επικοινωνίας, μα εκείνοι δεν έρχονται κοντά της, ώσπου το παίρνεις απόφαση και τους αφήνεις να πέσουν με φόρα και πάλι στη σιωπή.

Την πάτησες! Τώρα πρέπει να κάνεις πολλά για να τους βγάλεις απ’ το δέρμα σου. Έχουν γραπώσει τα κύτταρά σου για τα καλά, κι όταν τα καταφέρεις, θα έχεις χάσει πολλά δικά σου.

Άλλα θα τα έχουν καταβροχθίσει και άλλα θα τα έχουν μολύνει. Ποτέ δεν θα είσαι ο ίδιος πια.