Γράφει η Τζένη Γιαννοπούλου
Λόγια, υποσχέσεις, σχέδια, όνειρα. Προσδοκίες που έμειναν στο ράφι. Όλα ένα παραμύθι. Όλα ένα ψέμα. Όλα για να πετύχεις αυτό που ήθελες. Να με παρασύρεις στα δίχτυα σου, τάζοντάς μου λαγούς με πετραχήλια. Κι εγώ; Εγώ το έφαγα το παραμύθι, γιατί ήθελα να το φάω. Είχα ανάγκη να το φάω.
Βλέπεις, πεινούσα τόσο πολύ για αγάπη, που άρπαζα όλα τα ψίχουλα που έριχνες προς το μέρος μου, ρουφούσα κάθε σταγόνα από το χείμαρρο λέξεων που με ευκολία ξεχύνονταν και υπόσχονταν.
“Κοίτα αγάπη μου αυτό το τηγάνι, τέτοιο θα πάρουμε μόλις μετακομίσουμε μαζί”. Και χαμογελούσα η ηλίθια μέχρι τα αυτιά για ένα τηγάνι. “Δες μωρό μου αυτό το ξενοδοχείο στο φυλλάδιο του γραφείου ταξιδιών, εκεί θα πάμε διακοπές”. Και έκανα εγώ όνειρα. Και τα “τάματα” και οι υποσχέσεις διαδέχονταν η μία την άλλη. Για τη μελλοντική μας ζωή, την οικογένειά μας, το σπίτι μας, τα παιδιά που θα κάναμε, τις διακοπές μας, ακόμα και την καθημερινότητά μας στο μέλλον.
Και τελικά τι έγινε; Τίποτα. Έμεινα με τα όνειρα και με τις υποσχέσεις στο χέρι. Έμεινα να κοιτώ σα χαμένη μια πόρτα κλειστή αφού μόλις μου είχες πει ότι δεν μπορείς. Ότι δεν είσαι έτοιμος. Αλλά να σου πω κάτι; Το έβλεπα, αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω. Μετά τα πρώτα “μέλια” και αφού πια είχες καταφέρει να με κάνεις να σε αγαπήσω ολοκληρωτικά, άρχισες σιγά σιγά την οπισθοχώρηση. Άρχισες να αθετείς μικρά και καθημερινά, μέχρι που φτάσαμε στα σπουδαία και μεγάλα. Δικαιολογίες, ψέματα, αλλά εγώ περίμενα. Δεν ήθελα να πιστέψω πως όλα ήταν απλά ο τρόπος σου να με κάνεις να σε αγαπήσω.
Άργησα αλλά το κατάλαβα. Αλλά να σου πω κάτι; Μου λείπουν ρε παιδί μου. Όχι, δε μου λείπεις εσύ, όχι πια, δε σου αξίζει άλλωστε να μου λείπεις. Δε σου αξίζει μια θέση μες στις σκέψεις μου. Μου λείπουν όμως όλα αυτά που δεν έζησα μαζί σου και που πρόσμενα με τόση λαχτάρα. Ήθελα να τα ζήσω ρε γαμώτο! Δε με πειράζει που δεν ήσουν αυτός που νόμιζα, δε με πειράζει που δε με αγάπησες. Με πειράζει που όταν εγώ είχα σταματήσει να κάνω όνειρα, ήρθες στη ζωή μου και τη γέμισες με αυτά. Με πειράζουν οι ανεκπλήρωτες προσδοκίες. Μου λείπουν όλα εκείνα που θα ζούσαμε αλλά μου τα έκλεψες.
