Γράφει η Χριστίνα Γαλιάνδρα
Πίστευα πως οι αγάπες είναι ένα σίγουρο παιχνίδι με ανοιχτά χαρτιά.
Μια παρτίδα τίμια και με ένα πρόσωπο.
Φυσικά η πορεία μου έδειξε το αντίθετο.
Πως οι αγάπες παίρνουν την μορφή που συμφέρει το άτομο που σου δείχνει αγάπη.
Ενδιαφέρον , φροντίδα.
Και είπα όχι…
Όχι ευχαριστώ και δεν θα πάρω.
Είμαι χορτάτη.
Για να μην πω μπουκωμένη από αγάπες που σκέφτονται , υπολογίζουν , μετράνε.
Εγώ θέλω αγάπη λεύτερη.
Να μπορεί να πετάει όπου θέλει , όποτε λαχταρά.
Να μπορεί να λέει ότι νιώθει.
Να μη δένεται με αλυσίδες .
Να θυμώνει , να πεισμώνει, να γελά , να ονειρεύεται , να διεκδικεί , να παλεύει με θεριά ολάκερα.
Αυτήν την αγάπη γυρεύω.
Και για αυτήν όλα τα πλούτη , όλα τα χρυσάφια κι όλα τα μετάξια του κόσμου προσπερνώ.
Και συ που τώρα σε μια καρέκλα θα σκέφτεσαι, τι πήρες , τι έδωσες , τι έχασες..
Σε αφήνω πίσω.
Κατάχαμα στο πάτωμα που διάλεξες να μείνεις.
Αντί να ανέβεις μαζί μου σε επουράνια αγάπη μοναδική.
Σε πουπουλένιο σύννεφο που κοιτά τον κόσμο από ψηλά και απολαμβάνει μια θέα αλλιώτικη.
Μια θέα που σου δίνει χίλιες ζωές στην μία .
Που χτυπάνε χίλιες καρδιές σε μία.
Και που χίλιες λέξεις μπορούν να χωρέσουν σε ένα μικρό, τόσο δα ‘’σ’ αγαπώ’’.
Πίστευα πως οι αγάπες είναι ένα σίγουρο παιχνίδι με ανοιχτά χαρτιά.
Ώσπου σε γνώρισα.
Και κατάλαβα πως δεν είναι έτσι.
Από τότε έχω να σε δω και πίστεψέ με δεν μου λείπεις καθόλου!
