Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Δεν πέρασε μέρα που να μην σε σκέφτηκα.
Δεν πέρασε στιγμή που να μην σε αναζητώ.
Ξυπνάω με την σκέψη σου, κοιμάμαι με την σκέψη σου.
Κι όλα αυτά, εσύ τα έχεις κάνει, εσύ με την μορφή σου, εσύ με το πάθος σου.
Και δεν μπορώ να αντέξω την μέρα που θα ‘ρθει και δεν θα είσαι κοντά μου.
Γιατί ανασαίνω με το δικό σου λαρύγγι.
Πνίγομαι για να βρω τις αναπνοές μου και μου δίνεις ανάσες εσύ.
Κι έρχεται η ώρα που οι λέξεις δεν βγαίνουν απ’ το λαρύγγι σου.
Δεν ξέρεις από που να τις πιάσεις για να τις στολίσεις.
Θέλω να σε αγγίξω, να σε μυρίσω, να στερέψω την ανάσα σου,
να την ρουφήξω όλη κι εκεί που θα σε καταπίνω, θα σου δίνω λίγο λίγο οξυγόνο, να περάσει μέσα σου και λίγο από μένα,
απ’ όλο αυτό που αναπνέουμε μαζί.
Θέλω να γεννήσει η αυγή δροσιά απ’ τα φιλιά μας, να πλημμυρίσει ο ουρανός χυμούς απ’ την καρδιά μας.
Φίλα με, δάγκωσε με.
Μέχρι να γίνουν τα χείλη μου κατακόκκινα.
Μέχρι να σκιστούν, να μουδιάσουν, να μην αισθάνομαι τίποτα άλλο, παρά μόνο την αφή από το πάθος σου.
Κι έπειτα γείρε επάνω μου κι άπλωσε την δύναμη σου μ’ όλη την ορμή που κατέχει ένα θηρίο πεινασμένο, όταν κοιτάει το θήραμά του.
Με δύναμη και λύσσα, έτσι θέλω να νιώσω την απόγνωση της απουσίας σου.
Να εισχωρείς μέσα μου τόσο απόλυτα, αφήνοντας πάνω μου όλη την λαχτάρα της ηδονής σου.
Θέλω, θέλω…
Γιατί δεν πέρασε ποτέ μια μέρα που να μην σε σκέφτηκα!
Γιατί πάντα θα σ’ αναζητώ.
Θα αναζητώ το πάθος σου, αυτό που με ελευθερώνει, αυτό που μου βγάζει την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου.
Αυτό που όταν με κοιτάει στα μάτια θολώνω.
Αυτό που όταν μ’ αγκαλιάζει λυτρώνομαι.
Γιατί δεν πέρασε μια μέρα που να μην σε σκέφτηκα!
