Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός
Βαδίζω μέρες τώρα με στάση κάποιες σκέψεις, το κορμί ακούραστο συνεχίζει.
Ήταν ο ατελείωτος προορισμός που σκοτείνιαζε καθώς αργόσβηνε το φως κι έχανα το δρομο μου.
Η ακοή μου σύμβουλος, μα μόνο ήχοι της σιωπής μου τραγουδούν ξεψυχισμένες νότες.
Η ψυχή μου οδηγός, αγκαλιασμένοι να ζεσταίνουμε ότι έχει απομείνει στα ντουβάρια της υπομονή μας.
Και μια καρδιά βουβή συνοδοιπόρος.
Κοντεύουμε τους έλεγα δίχως να ξέρω το που.
Ξέμεινα σαν χελιδόνι που δεν αποδήμησε, κι αργοπεθαίνει στο παγωμένο σύρμα πριν ξημερώσει η επόμενη άνοιξη.
Κανένας δεν θα με ψάξει, ένα άψυχο κορμί που ταφή δεν θα δει, κι ακόμα περπατώ.
Ψάχνω να βρω ότι άφησα πίσω μου βαδίζοντας εμπρός, πόσο θλιβερός φαντάζει ο κόσμος σήμερα;
Όλα γύρω μου λόγια, κι εγώ ένας παράλογος που λογικεύει την αλογίκευτη παραφροσύνη του.
Σε κάθε μου πίσω βήμα ναυτικοπαλεύω αναζωπυρώνοντας την κατάσβεση ακατάπαυστου πάθους.
Σε κάθε μου βήμα εμπρος σ’ αγαπάω.
Δεν σε αγαπάω για να σου το πω.
Σε αγαπάω γιατί το νιώθω και το ζω.
Κάποτε θα σε φτάσω για να σου το ξαναπώ…
Join the discussion