Δεν σου είπα ποτέ, ότι από τότε σε περιμένω.

Γράφει η Κωνσταντίνα Σταμπουλή

Μου’πες πως κάποτε θα’ρθεις να με βρεις. Μα εγώ δεν απάντησα. Δεν σου είπα ότι από τότε σε περιμένω.

Θα περιμένω. Δεν γνωρίζω από «γιατί» κι από «πρέπει». Το μόνο που ξέρω, είναι ότι ήρθε ο καιρός να ειπωθούν τα μεγαλύτερα «όχι» και να γεννηθούν τα πιο τολμηρά «ναι». Ήρθε ο καιρός να πάρουν μορφή τα «θέλω» μου.

Αλήθεια, τι θέλω;

Να σε ξεναγήσω στο κάστρο. Ν’ανεβούμε μαζί τις κορφές. Να πάμε στο μακρινό χωριό, εκείνο το ξεχασμένο. Να περπατήσουμε στον κρυμμένο παράδεισό του.

Να πάμε στις πιο απόμερες παραλίες, θέλω. Να κάνουμε μπάνιο γυμνοί. Να καίγονται τα κορμιά μας πάνω στην αμμουδιά. Να σε δω να γελάς, θέλω. Να μάθω με τι γελάς. Να μάθω τι έχεις μέσα σου. Όχι από αυτά που θέλεις να δείξεις. Αλλά από εκείνα τα άλλα, που τα σκεπάζεις, για να μην τύχει και τα δει κανείς.

Να δουλέψουμε μαζί θέλω. Να γράψουμε, να διαβάσουμε, να δημιουργήσουμε εικόνες και λέξεις.

Θα περιμένω. Να παίξουμε, να φάμε και να πιούμε μαζί, κι έπειτα, με τη γεύση του κρασιού στο στόμα, να έρθουμε πιο κοντά. Να κοιτάζω τα χείλη σου, καθώς πλησιάζουν τα δικά μου. Να πάρω τη γεύση σου, θέλω.

Να σε φιλάω στο λαιμό και ν’ ακούω στ’ αυτί μου την ανάσα σου. Να γεμίσω το σώμα σου με φιλιά και χάδια, να σε βλέπω να μην χορταίνεις και να μου ζητάς κι άλλα. Κι όσα σου δίνω, άλλα τόσα να παίρνω από σένα.

Ν’αφεθούμε και οι δύο, θέλω. Χωρίς κανόνες, χωρίς περιορισμούς, χωρίς αντιστάσεις. Χωρίς να σκεφτούμε το αύριο. Να μείνουμε δέσμιοι σε ένα παρόν. Και αν το παρόν αξίζει, βρίσκει τον τρόπο να γκρεμίσει όλα τα «δεν μπορώ». Που αν το καλοσκεφτείς, δεν υπάρχουν.

Να κοιμηθούμε μαζί, θέλω. Να παρατηρώ πώς κοιμάσαι, κι έπειτα, να σε ξυπνάω με τα φιλιά μου, που θα σου φανερώνουν πόσο πολύ σ’ επιθυμώ…

Κι όταν είναι να χωριστούμε πάλι, να μου ζητάς λίγο ακόμη, θέλω. Άλλη μια βόλτα, άλλη μια διαδρομή, άλλη μια βουτιά, άλλο ένα ποίημα, άλλο ένα τραγούδι. ‘Άλλη μια αγκαλιά, άλλο ένα φιλί.

Να μου ζητάς να κάνουμε έρωτα, θέλω. Να πιστεύουμε ότι θα είναι η τελευταία φορά, κι ας μην είναι. Μέχρι, να μην αντέχεις το παραπάνω. Αλήθεια, πόσο αντέχεις; Εμένα, αν με ρωτάς, αντέχω μέχρι εκεί που μπορείς.