Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Και σκέφτομαι κι εγώ με αυτό το μυαλό μου, που δεν σταματάει να δουλεύει, πόσο γυμνοί είμαστε τελικά. Γυμνοί από βλέμμα, γυμνοί από γνώσεις, γυμνοί από χειρισμούς. Και θα μου πεις κι εσύ, τι το θέλεις το βλέμμα; Μα αν είναι να κοιτάξεις τα θηρία κατάματα, πρέπει να έχεις το ανάλογο βλέμμα, όχι για να κατεβάσουν το δικό τους, αλλά για να σε σεβαστούν. Γιατί τα θεριά δεν το κατεβάζουν ποτέ.
Οι άνθρωποι τελικά, όλοι ανεξαιρέτως, πάντα θα χτυπούν, γιατί δεν μπόρεσαν ποτέ να αφήσουν τον πόνο τους στην άκρη να ανασάνει. Ίσως γιατί η ανασφάλεια κι ο φόβος μας κατακτά τόσο ενδόμυχα, που είναι δύσκολο κι εμείς οι ίδιοι να τα ανιχνεύσουμε. Στην πραγματικότητα δεν μ’έχεις δει καθαρά. Δεν έχεις νιώσει την αγάπη μου. Δεν αγαπάω εύκολα και τυχαία, πρέπει να το αξίζεις πραγματικά για να σου δώσω ένα κομμάτι απ’την ψυχή μου. Γιατί τα κομμάτια μου καταθέτω πάντα.
Κι όταν αγαπώ, έχω βγάλει την πανοπλία που φοράω για τους άλλους, την πετάω, αλλά τότε είναι εύκολο να με πληγώσεις. Και συνήθως πληγωνόμαστε απ’τους οικείους, απ’αυτούς που αγαπάμε και πονάμε περισσότερο. Κι όταν βγάζω την ρουφιάνα την πανοπλία μου, έχω πολύ περισσότερο ανάγκη απ’την αγάπη σου! Καλύτερα με τα θηρία, εκεί ξέρεις τι να κάνεις, ξέρεις να προφυλάσσεσαι. Με τους ανθρώπους είναι δύσκολα. Όχι ότι τους φοβάμαι, απλά δεν τους εμπιστεύομαι.
Καμιά φορά ξεχνάμε την δύναμη που κρύβουμε μέσα μας, γιατί αφήσαμε πολύ καιρό τον εαυτό μας να πιστέψει ότι δεν θα τα καταφέρει. Αλλά η ζωή δεν είναι μονόδρομος και κάπου στην πορεία σου βρίσκεις ξανά τον εαυτό σου, αυτόν που ίσως έχασες σε κάποιο μονοπάτι. Και τότε παίρνεις τη ζωή στα χέρια σου και συμβαίνει κάτι φοβερό, δεν έχεις πια κανέναν να κατηγορήσεις, ούτε άνθρωπο, ούτε θεριό.
Join the discussion