Γράφει η Δώρα Βλαχοπούλου
Άλλη μία φορά που κάθομαι και κοιτώ το λευκό χαρτί πάνω στο γραφείο μου. Θέλω να πω τόσα πολλά, μα δε ξέρω από που να αρχίσω…
Άλλωστε, δε μπορείς να περιγράψεις με ακρίβεια ό,τι αγαπάς. Συνήθως, απλά κλείνεις τα μάτια…
Το μόνο που θέλω να ξέρεις είναι πως αγαπήθηκες πολύ και αγαπιέσαι ακόμα!
Το τέλος ήρθε μόνο στη σχέση, όχι στη ψυχή μου. Μεταξύ μας, δεν είσαι και από τους ανθρώπους που ξεχνιούνται εύκολα.
Έχω και τις αναμνήσεις μου. Κάτι ολόδικό μου. Μικρές ολιγόλεπτες αποδράσεις από την καθημερινότητα. Κινούμενα καρτ ποσταλ του εγκεφάλου. Σαν ένα φιλμ μίας ταινίας, που παίζει ξανά και ξανά σε μία άδεια και σκοτεινή αίθουσα.
Η τελευταία σκηνή της εξόδου έχει, ίσως, τη μεγαλύτερη διάρκεια από όλες. Ένα πλάνο, δίχως τέλος. Μία πόρτα που κλείνει και μία εκκωφαντική ησυχία να την ακολουθεί.
Λες και η πόρτα έκλεισε από μόνη της, από το δυνατό αέρα.
Λες και ο κόσμος ήταν επίπεδος και εσύ είχες πέσει από την άκρη του.
Και εγώ έπρεπε “απλώς” να σηκωθώ. Να μαζέψω ό,τι απέμεινε και ξεκινήσω. Δε γνώριζα πού να πάω, όμως ήξερα ότι έπρεπε να ξεκινήσω.
Έχω μία ζωή μπροστά μου και μία ζωή πίσω. Μάντεψε ποια πρέπει να με νοιάζει.
Στο κάτω κάτω δεν υπάρχει τίποτα δυνατότερο από έναν διαλυμένο άνθρωπο, που ξαναφτιάχνει τον εαυτό του.
