Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή.
Πόσες φορές δεν έχουμε ζηλέψει ζευγάρια που πορεύονται αρμονικά και αγαπημένα στο πέρασμα των χρόνων; Ζευγάρια που γνωρίστηκαν, αγαπήθηκαν, ένωσαν τις ζωές τους και αντιμετωπίζουν κάθε στιγμή μαζί. Ζευγάρια που δε μπορεί, είχαν κι αυτά τις δυσκολίες τους, όμως με κάποιο μαγικό τρόπο κατάφεραν και τις ξεπέρασαν χωρίς να φθαρεί ο δεσμός που τους ενώνει.
Ας μη γελιόμαστε, μαγικός τρόπος δεν υπάρχει.
Όλοι μας όταν ερωτευόμαστε μπαίνουμε με όλο μας το είναι στη νέα σχέση και ορκιζόμαστε πως θα είμαστε για πάντα μαζί, στα πάντα μαζί.
Ο ενθουσιασμός, η μαγεία του έρωτα, η γοητεία του καινούριου, το πάθος που νιώθουμε, όλα αυτά συντελούν στο να είναι η σχέση αρμονική κι εμείς γεμάτοι ευτυχία. Απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή, θεωρούμε το σύντροφό μας κομμάτι του εαυτού μας και την αγάπη του δεδομένη. Και ναι, στην αρχή ίσως έτσι είναι.
Καθώς όμως περνάει ο καιρός και έρχεται η εξοικείωση και η συμβίωση, η ορμή καταλαγιάζει και η σχέση περνάει σε ένα άλλο στάδιο. Και τότε αρχίζουν τα δύσκολα. Η καθημερινότητα συχνά είναι αμείλικτη, ένα σωρό θέματα υπάρχουν και απαιτούν την προσοχή και το χρόνο μας, η κούραση συχνά μας καταβάλει και ο σύντροφός μας είναι το αποκούμπι μας.
Κι εδώ είναι η μεγάλη παγίδα. Θεωρώντας δεδομένη την αγάπη που μας ένωσε παύουμε να την τροφοδοτούμε και αναλωνόμαστε στα μικρά, καθημερινά και συχνά ασήμαντα, νομίζοντας πως η σχέση λειτουργεί έτσι, από μόνη της, λες και είναι στον αυτόματο πιλότο. Ενώ πριν τα αφήναμε όλα στην άκρη και τρέχαμε με χαρά στα ραντεβού μας και προσπαθούσαμε να χωρέσουμε τα πάντα μέσα σε λίγες ώρες, τώρα βρισκόμαστε καθημερινά κι αφήνουμε το χρόνο να πάει χαμένος.
Γιατί; Γιατί έχουμε τη σιγουριά ότι κι αύριο μέρα είναι, κι αύριο μαζί θα είμαστε, έχουμε χρόνο να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Ή άλλοτε ο καθένας περιμένει από τον άλλον να προτείνει, να οργανώσει, να κάνει την έκπληξη που θα λειτουργήσει σαν τονωτική ένεση στη σχέση.
Μόνο που ο καιρός περνάει, κι εμείς τον σπαταλάμε αναπολώντας στιγμές από το παρελθόν και ονειρευόμενοι σκηνές από το μέλλον και ξεχνάμε το βασικότερο, να ζήσουμε το παρόν. Αντί να χάνουμε το χρόνο μας με γκρίνιες και αρνητικές σκέψεις θα έπρεπε να ομορφαίνουμε το σήμερα, για να μπορούμε να ελπίζουμε στο αύριο.
Γιατί όμως δεν το κάνουμε; Κι είναι τόσο εύκολο… Μια γλυκιά κουβέντα, ένα χαμόγελο, ένα χάδι κι όλα αλλάζουν. Μα είμαστε τόσο εγωιστές μερικές φορές, τα θέλουμε όλα έτοιμα.
Κι αυτά τα παράπονα που δε λέμε, τι τα κρατάμε αλήθεια μέσα μας και μας κατατρώνε; Γιατί δεν τα εκφράζουμε, όχι σαν κατηγορώ, όπως τελικά κάνουμε όταν φτάνουμε στα όριά μας, αλλά σαν γλυκιά κουβέντα, σαν επιθυμία, σαν προτροπή.
Να μη νιώθει και ο άλλος ότι κάνουμε επίθεση, ούτε να νιώθει ξεκομμένος από τη ζωή μας. Μην ξεχνάμε, δεν είμαστε απέναντι, είμαστε δίπλα – ή τουλάχιστον έτσι θα ‘πρεπε. ‘Ομως δε μιλάμε…
Κι η σιωπή απλώνεται αργά και ύπουλα στη σχέση μας, εκείνη η περίεργη σιωπή των ανθρώπων που έχουν τόσα πολλά να πουν μα δεν τολμούν… Η ατμόσφαιρα αλλάζει, γίνεται βαριά, παράξενη, ο καθένας κλείνεται στον εαυτό του και κάπου μέσα του θεωρεί τον άλλον υπεύθυνο. Γιατί είμαστε άνθρωποι κι έχουμε αδυναμίες και κάνουμε λάθη.
Ο καθένας έχει τα δικά του βιώματα, το δικό του χαρακτήρα, το δικό του τρόπο σκέψης, άρα αλλιώς ερμηνεύει το καθετί, και συχνά το παρερμηνεύει.
Και κάποια στιγμή έρχεται το ξέσπασμα. Ο χώρος γεμίζει παράπονα κι ανεκπλήρωτες επιθυμίες και κάπου στη μέση εμείς που κάποτε είμασταν ένα και ξαφνικά ξαναγίναμε δύο, και στεκόμαστε ο ένας απέναντι απ’ τον άλλον και προσπαθούμε να καταλάβουμε τι έγινε και ποιος φταίει.
Αυτή είναι η πιο κρίσιμη στιγμή στη ζωή του ζευγαριού. Τώρα που τα πάντα κρέμονται από μια κλωστή. Είναι η στιγμή που πρέπει να ξεπεράσουμε τον εγωισμό μας και να πλησιάσουμε το σύντροφό μας. Να μην αναλωθούμε σ’ αυτά που μας χώρισαν αλλά να θυμηθούμε αυτά που μας ένωσαν. Να μη σταθούμε στα λάθη του άλλου, αλλά να κοιτάξουμε για πρώτη φορά κατάματα τον εαυτό μας και να αναγνωρίσουμε τα δικά μας λάθη.
Να μη μοιράσουμε την ευθύνη, ποιος φταίει λίγο και ποιος πολύ, γιατί κακά τα ψέμματα, πάντα κάπου φταίνε και οι δύο, αλλά να την αποδεχθούμε και να την κουβαλήσουμε παρέα. Να μη ντραπούμε να ζητήσουμε συγγνώμη, να μη φοβηθούμε να συγχωρήσουμε, να μη διστάσουμε ν’ απλώσουμε το χέρι, να τολμήσουμε να προσπαθήσουμε πάλι από την αρχή, μαθαίνοντας από τα λάθη μας.
Να μη στραφούμε έτσι απλά σε άλλες αγκαλιές, αλλά να ανοίξουμε τη δικιά μας και να κλείσουμε μέσα τον σύντροφό μας. Κι ας αντιστέκεται. Πολλές φορές υπάρχει ακόμα η σπίθα που αρκεί για να φουντώσει και πάλι η φλόγα της αγάπης.
Όμως είπαμε, είμαστε άνθρωποι κι έχουμε αδυναμίες και κάνουμε λάθη. Και συχνά όλα αυτά τα συνειδητοποιούμε όταν πια είναι πολύ αργά, όταν έχουμε μείνει μόνοι μας, όταν όλα έχουν τελειώσει. Και τότε συνειδητοποιούμε ότι μόνο η αγάπη δεν είναι πάντα αρκετή, θέλει φροντίδα για να διατηρηθεί, θέλει προσπάθεια για να μας οδηγήσει στην ευτυχία.
Μακάρι να το καταλάβουμε εγκαίρως… Αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε… Πριν να είναι αργά… Πριν γίνουμε απλά δυο άνθρωποι που κάποτε αγαπήθηκαν πολύ…
LoveLetters
Join the discussion