Γράφει η Κική Γ.
Κατά κοινή παραδοχή, η κοινωνία μας νοσεί βαριά. Ήθη και θεσμοί χαλάρωσαν και τελικά το βαρέλι δεν έχει πάτο.
Η γλώσσα μας καταστρατηγείται επίσης και πολλές λέξεις παραποιούνται ή μεταφράζονται, στη συνείδηση – κυρίως κάποιων – όπως τους βολεύει.
Κάναμε συνώνυμες, εντελώς αντίθετες λέξεις μεταξύ τους και δώσαμε υπεραξία στην αγένεια “βαφτίζοντας” την, ειλικρίνεια.
Η ειλικρίνεια αποτελεί σπουδαίο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας ενός ανθρώπου. Είναι αρετή και θαρραλέα μορφή τόλμης. Δηλώνει ακεραιότητα χαρακτήρα, απαιτεί δικαιοσύνη και την συνοδεύει η ευθύνη.
Οι ειλικρινείς άνθρωποι δεν κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους και με ευθύτητα μα και λεπτότητα
και χωρίς περιστροφές, εκφράζουν την άποψη τους ή υπερασπίζονται τον εαυτό τους.
Η ειλικρίνεια, από μόνη της είναι ευγενική και περικλείει μέσα της ενσυναίσθηση και διακριτικότητα.
Είναι το αντίθετο της κακίας και καμία σχέση δεν έχει με την αγένεια.
Παρόλα αυτά, από την άλλη μεριά, παρατηρείται σήμερα σε ανησυχητικό βαθμό , μία σύγχυση της ειλικρίνειας με την αγένεια.
Πολλοί πληγώνουν με λόγια, στο όνομα της ειλικρίνειας. Άλλο οι ξεκάθαρες κουβέντες και άλλο η αγένεια. Έχουμε ακούσει πολλές φορές, φράσεις του τύπου:
“Έχεις παχύνει αρκετά. Τα χάλια σου έχεις”.
“Τι είναι αυτό που φοράς; Είδες τον εαυτό σου στον καθρέφτη;”
“Τι θες τώρα, να μη σου λέω την αλήθεια;” Οι επιλογές σου είναι απαράδεκτες”.
“Μεγάλωσες πια και το κεφάλι σου έχει άχυρα μέσα”. Να με ακούς εμένα. Ξέρω εγώ.”
“Με αυτήν την συμπεριφορά, δεν πρόκειται να καταφέρεις τίποτα στη ζωή σου…”
“Τα λέμε. Το ζήσαμε, αλλά μου τελείωσε”.
Πολλά μπορεί να είναι τα παραδείγματα, με λόγια δεικτικά που πληγώνουν. Ύφος απόλυτο και βλοσυρό.
Μας κάνουν να νιώθουμε ντροπή και θυμό. Αδειάζουμε.
Δεν έχει σημασία αν έχουν δίκιο ή όχι σε όσα λένε. Είναι εντελώς αδιάφορο. Υπάρχουν άλλοι τρόποι να δείξεις το ενδιαφέρον σου. Ας μείνουμε λοιπόν στον τρόπο που λέγονται. Στον στόχο που έχουν τέτοιες συζητήσεις.
Όποιος φέρνει ως επιχείρημα ότι “σου λέει την αλήθεια”, ή συνεχώς διορθώνει και συμπληρώνει
τους άλλους σε όσα λένε, η πιθανόν να θέλει να φανεί ανώτερος, καλύτερος και πιο έξυπνος.
Μπορεί επίσης να έχει άγχος, γιατί θεωρεί ότι το άλλο πρόσωπο είναι στον έλεγχό του, αλλά πάει να του ξεφύγει.
Προσπαθεί δηλαδή, να ανακτήσει τον έλεγχο ξανά επάνω του.
Τέτοιες σκηνές συμβαίνουν συχνά με ανθρώπους που μας χειρίζονται ή δήθεν μας αγαπάνε και θέλουν το καλό μας. Συντρόφους, φίλους, ανθρώπους που γενικά τους επιτρέψαμε να επεμβαίνουν παρεμβατικά και με αγένεια στη ζωή μας. Άτομα κοινώς χειριστικά.
Ας σκεφτούμε λοιπόν, κάθε φορά που έχουμε μία κουβέντα με κάποιον, περί “αλήθειας”, γιατί την κάνουμε; Για να του δείξουμε όντως την αλήθεια ή για να τον ελέγξουμε και απλά να τον οδηγήσουμε σε αυτό που θέλουμε εμείς; Ή μήπως για να φανούμε ανώτεροι;
Ο ειλικρινής άνθρωπος, πάντα με σεβασμό, κοιτάζει ποιον έχει απέναντι του και φτάνει την κουβέντα μέχρι εκεί που του επιτρέπεται.
Είναι πολύ ευαίσθητες οι ισορροπίες ανάμεσα στις δύο λέξεις και συνήθως η αγένεια αποενοχοποιείται με ευκολία, ενώ στην πραγματικότητα προσβάλει και φέρνει σε δύσκολη θέση, τον άνθρωπο που έχουμε απέναντι μας.
Τα λόγια βγαίνουν αφιλτράριστα από το στόμα και η γνώμη δεν ακούγεται με ευγένεια και εφόσον ζητηθεί. Τα όρια δεν τηρούνται και οι κόκκινες γραμμές καταπατώνται.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τη σωστή χρήση της γλώσσας μας και ας συνεχίσουμε με σεβασμό σε αξίες και έννοιες.
Δεν φταίνε ούτε οι λέξεις, ούτε η γραμματική. Ο ανυπότακτος και ανένταχτος χαρακτήρας μας
ευθύνεται και η παιδεία που μας ακολουθεί από τη μικρή μας ηλικία. Πληγώνουμε ανθρώπους, πληγώνουμε καρδιές. Δεν είναι πράγματα οι άνθρωποι.
Ας είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας.
Αυτό για αρχή αρκεί.
