Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Φωτογραφίζει ο Μάνος Σαββίδης
Ανθεκτική σε ονόμασα.
Ξέρεις τι είναι να σε αγγίζει το αλάτι της θάλασσας κι αντί να σε χαράζει να σε θρέφει;
Να χαράζει ακόμα και βράχους, μα εσένα να σε ομορφαίνει..
Να είσαι εκεί, κάτω από τον ήλιο χωρίς να χρειαστεί ποτέ να κρύψεις ή να κρυφτείς.
Ούτε ποια είσαι, ούτε τι είσαι.
Να μην φοβάσαι να ομορφύνεις, να μην φοβάσαι να ανθίσεις.
Σε μια εποχή που η ασχήμια έγινε μόδα, και ο φόβος οδηγός, εσύ να τολμάς να βγαίνεις και να ομορφαίνεις τα πάντα γύρω σου.
Μένεις εκεί, στην άκρη της θάλασσας κι υποδέχεσαι τη ζωή όπως έρχεται.
Άλλοτε με τα μπουρίνια της, κι άλλοτε με τις μπουνάτσες της.
Μα δεν τα παρατάς.
Σε πείσμα όλων συνεχίζεις να είσαι ένα ροζ σημάδι σε μια καθημερινότητα που ξέχασε να χαμογελάει.
Στάθηκα και σε κοίταξα εκείνες τις πρώτες στιγμές που άνοιξες τα μάτια σου σαν να ανέτειλε ο ήλιος και σε ονόμασα Ίριδα.
Τόσα τα χρώματα της ζωής, όσα και τα δικά σου..
Και μετά σε είδα να μεγαλώνεις χρόνο με το χρόνο, στιγμή με τη στιγμή και μια ευχή σου έδωσα μόνο.
Να μην γίνεις ποτέ βράχος.
Κι αν θες να στέκεις εκεί στο πλάι της θάλασσας, να γίνεις αυτό το όμορφο λουλούδι που δεν έμαθα ποτέ το όνομά του.
Εκείνο που κάτω από τον ήλιο τολμά με θράσος και θάρρος να ξεμυτίζει την ομορφιά του.
Εκείνο που θρέφεται από αλμύρα, ήλιο και χαρά..
Μην γίνεις βράχος παιδί μου..
Δεν χρειάζεται άλλους βράχους αυτός ο κόσμος.
Καλοσύνη, ομορφιά και θάρρος χρειάζεται.
Θράσος και πείσμα για να αντιστέκεται στην ασχήμια.
Ποτέ δεν ήξερα να δίνω ευχές από εκείνες τις κοινές, τις πολυφορεμένες..
Μα 12 χρόνια τώρα πείσμα σε ονόμασα και με πείσμα, μπήκες και ομόρφυνες τις ζωές όσων αγγίζεις.
Μείνε πεισματάρικο λουλούδι… και μην γίνεις βράχος ποτέ κοριτσάκι μου!
