Γράφει η Γεώρα
Σε θυμάμαι καθαρά. Δε λέει η μνήμη να σε θολώσει έστω και λίγο. Μονάχα τα μάτια μου θολώνουν. Τώρα τελευταία βουρκώνω αλλά δεν κλαίω. Βουρκώνω στη θύμησή σου, θολώνουν όλα μπροστά μου, όμως δάκρυ δεν αφήνω να κυλήσει.
Τρέχω γρήγορα να βρω χαρτομάντιλο για να σκουπίσω οποιοδήποτε δακράκι προσπαθήσει να κυλήσει στο πρόσωπό μου και να ζωγραφίσει τη λύπη στα μάγουλά μου.
Χθες στη δουλειά κάνοντας διάλλειμα χάζευα μία σελίδα με στίχους. Διάβασα έναν που έλεγε, « Άξιζε να υπάρξουμε για να συναντηθούμε» Ήρθες στο μυαλό αστραπιαία. Θόλωσαν όλα και έτρεξα στο μπάνιο. Δεν ήθελα κάποιος να με δει και να με ρωτήσει γιατί είμαι έτοιμη να πλαντάξω στο κλάμα.
Κι’ αν με ρωτούσε, τι θα απαντούσα;
Πως πονάω που δεν κοιτούσαμε στην ίδια μεριά; Πως ήλπιζα εκείνα τα χάδια που ένιωσα από εσένα να νικούσαν το παρελθόν και τις φοβίες σου; Πως πίστεψα έστω και για μια στιγμή πως ένιωσες για μένα κάτι και πως θα έβρισκες το θάρρος να προσπαθήσεις για εμάς.
Τι να του έλεγα; Πως οι ερωτευμένοι πονάνε! Τα αυτονόητα! Και τι να άκουγα; Θα περάσει αλλά θέλει χρόνο; Λες και δεν το ξέρω. Όμως εσύ, δεν ήθελα να περάσεις. Δεν ήθελα να αφήσεις να χαθεί η οικειότητα και οι αλήθειες που είχαμε.
Αλλά οι ερωτευμένοι, το τέλος, το βλέπουν προ πολλού. Κα αυτή η επιβεβαίωση με τσάκισε!
Έχω πάψει να κλαίω. Απλά βουρκώνω μακριά σου. Κάποια στιγμή ξέρω πως ούτε και αυτό θα γίνεται. Όμως μέχρι τότε να ξέρεις, άξιζε που συναντηθήκαμε, όμως πόνεσε ο έρωτάς σου!
