Γράφει η Άννα Ζανιδάκη
Το ότι εσύ θες να περνάς τα μηνύματά σου, όπως σε βολεύουν και σε συμφέρουν, δεν πάει να πει πως θα τα δεχτώ και θα τα ενστερνιστώ συνάμα.
Το ότι αψηφείς τη δική μου νοημοσύνη, την υποτιμάς θρασύτατα και επιδεικτικότατα, δεν πάει να πει, πως θα το δεχτώ και δε θα σου εναντιωθώ, όπως εγώ κρίνω σωστό και πρέπον, αναλόγως την απαξίωση που δείχνεις.
Το ότι αποφάσισες να παίξεις τα δικά σου μπλοφαρισμένα χαρτιά και να εξελιχθείς σε έναν Πινόκιο, της τότε και της νυν εποχής, δε σημαίνει πως θα σου χτυπήσω παλαμάκια, παρά θα ανοίξω τις παλάμες μου να σου χαρίσω απλόχερα την αντίδρασή μου.
Το ότι ξεκινάς μια σχέση, ως υπόσχεση αλήθειας και εκεί μέσα διαδραματίζεται ένα θέατρο παραλόγου, δε θα το ανεχτώ και θα σε κηρύξω απλά όχι κομπάρσο, αλλά αισχρή καρικατούρα του ίδιου σου του εαυτού.
Το ότι έμαθες να αποζητάς αγάπη και ενδιαφέρον, με λάθος μεθόδους, θα με κάνει να απομακρυνθώ και να αποστασιοποιηθώ, απ τα άκομψα και ανώφελά σου πλέον τότε, παρακάλια.
Το ότι τα παιδιά σας, αποβάλλουν τα δικά σας ποταπά θεμέλια άψυχης και άκαρδης και άμυαλης υπόστασης, μας χαροποιεί ιδιαίτερα, καθώς έχουν κρίση και διώχνουν, πετούν τα σκουπίδια από πάνω τους.
Αλήθεια έχεις όλο το δικαίωμα να ζεις και να επεξεργάζεσαι, να υποδουλώνεσαι σε μυθικούς κόσμους, στη δική σου τη μυθομανή χώρα μεν, αλλά δεν έχεις δικαίωμα να παρασύρεις λογικά και αληθινά όντα ψυχής νου και καρδιάς…
Και που σαι, πριν λίγο πέρασε ο παλιατζής. Πήρε μαζί τους θησαυρούς που αποδείχθηκαν άνθρακες, αλλά πιο πολύ πήρε μαζί του, μια καρδιά κομμάτια, που δεν άντεξα να τα αναστήσω πια, αλλά να τα θρηνήσω και να τα θάψω μαζί με τη δική σου μυθομανία.
Εγώ απλά γύρισα την πλάτη μου και κοιτάω μπροστά, αφού τα δικά σου τα όνειρα αποδείχτηκαν φρούδες ελπίδες νωπής κατανάλωσης.
